De tijden

Zijn jongste zoon vertrok nu dus voor het eerst, voor een heel jaar, in zijn eentje naar school. Zónder zijn grote broer. En zonder ook maar één keer om te kijken trouwens. Een vaag en achteloos wuifgebaar ja, ergens halverwege de straat, dat kon er nog net vanaf. Voor zijn vader. Die hem toch maar tot hij de hoek om was na stond te kijken.
En zijn oudste zoon dan voor het eerst naar de middelbare school. Die deed je natuurlijk al helemaal geen plezier meer met uitzwaaien. Laat staan met wegbrengen. Dat snapte papa ook wel. Dat wist papa allang. Van zijn eigen jonge jaren nog. En van zijn dochter.
Dus.. Er was wel het één en ander veranderd, dacht hij zo bij zichzelf. Ja, niet opeens van de ene op de andere dag natuurlijk, geleidelijk aan, dat wel.. maar toch. Op dit soort momenten was het maar al te verleidelijk om sentimenteel te worden, en terug te denken aan vroeger, gisteren, toen ze nog klein waren. Dus dat deed de man dan ook, hij was sowieso nogal sentimenteel aangelegd, hij had maar weinig nodig.
Hij zag zichzelf nog zitten, in de kring van groep één. Op een piepklein stoeltje, ochtendenlang, naast zijn oudste zoon. Zijn oudste zoon die het liefst maar weer naar huis wilde, en daar voor altijd blijven. Veilig bij papa op het nest. Wat niet kon natuurlijk. De man wist nog precies hoe dat voelde.
Tja.
Die tijd kwam nooit meer terug.
Maar nu het dan zover was, en zijn zoon toch echt wel op weg moest naar zijn eerste lessen, viel alle coole koelbloedigheid waar de man zich de afgelopen week nog zo over verbaasd had, als bij toverslag van hem af. Snikkend kwamen alle zenuwen er in dikke tranen uit, en was papa’s grote jongen opeens weer net zo klein als toen. Zodat de man zijn zoon uiteindelijk tóch maar een geruststellend eindje op weg fietste. En hij de rest van de dag onrustig op de klok en uit het raam bleef kijken en er niets fatsoenlijks uit zijn handen kwam. Want sommige dingen veranderen nooit.