We zijn nog niet echt in Hindeloopen, maar we wandelen over de IJsselmeerdijk en zien aan haar lieve torentje dat het niet ver meer is. We hebben een riant uitzicht over het water, dat door het onstuimig spel van wind, wolken en zon steeds van kleur verandert. Soms grijs, dan zilver of met een lichtgroene gloed die mysterieus over het golvend oppervlak glijdt. Hollands licht, Hollandse luchten. Een fascinerend schouwspel waar je niet snel genoeg van krijgt. Wij niet in elk geval. De schapen die ons omringen, zoals op veel grasdijken het geval is, trekken zich er weinig van aan. Van ons ook niet trouwens, al doen ze nog net wel even een stapje opzij.
Plotseling klimmen twee stoere mannen jaloersmakend soepel over het hek en voor we goed en wel doorhebben wat er gebeurt heeft één van de twee mannen een schaap met een handige zwaai op de rug gelegd en in een soort houdgreep genomen. Het schaap zag het blijkbaar ook niet aankomen, het heeft tenminste geen schijn van kans en nu is tegenstribbelen te laat. Wij zijn nieuwsgierig en vinden het leuk onderweg een praatje te maken met deze of gene en vragen wat er met het schaap aan de hand is. De man, die ondertussen een soort lederen voorschoot bij het schaap verwijdert, wijst ons er om te beginnen fijntjes op dat dit geen schaap is maar een ram, wat wij, nu er geen lederen schort meer voor zit ook luid en duidelijk zelf kunnen vaststellen. Geen twijfel mogelijk. Zeer overtuigend.
Deze ram, legt de man ons verder uit, heeft de afgelopen tijd een aantal proefdekkingen gedaan, met dat schort voor dus, en een geel verfblok op zijn borst. Aan de ruggen van de schapen is daardoor bij te houden hoeveel van hen er inmiddels bronstig zijn. Nu dat er genoeg zijn mag het schort er af en kan de ram er voor het echie op. Zonder schort en met een groen verfblok, zodat ook weer kan worden bijgehouden welke schapen de beurt hebben gehad. Op deze manier worden alle schapen binnen een korte periode drachtig en zullen ze straks ook allemaal in een periode van vier weken lammeren. Een vorm van geboorteregulering. Broodnodig, volgens de mannen, want dat wordt dan vier weken dag en nacht bokhard doorwerken en wanneer dat langer dan vier weken zou duren, zouden de mannen van vermoeidheid narrig tegen elkaar gaan worden. En dat is niet de bedoeling, aldus de man, want het is mooi werk. Hij zegt er nog bij dat hij dat nog meent ook, maar dat hadden we al gezien.
Weekhartig als ik ben merk ik dan nog op dat het voor de ram wel zielig is dat hij er al die tijd met een schort voor op heeft gemoeten, maar dat wordt glunderend weggelachen door de man. Dat ik zelf immers ook zo ben begonnen, roept hij joviaal. En dat was toch ook niet zielig?
Dan klimmen de mannen weer jaloersmakend soepel over het hek. Op naar de volgende ram.
Dit is een enigszins bewerkt fragment uit:
Een ram met een schort voor, als eerder gepubliceerd op De vrije wandeling, weblog van een wandelaar.