Pagina's

donderdag 8 februari 2018

Is dit alles..?






Mijn jongste zoon is af en toe dus nog wel te porren voor museumbezoek. Leuk vind ik dat. En sterker nog, deze keer had hij mij ervoor gepord. Dat we weer eens naar het museum moesten gaan. Dat hem dat wel weer eens leuk leek. Nee, wat dat betreft is mijn opvoeding zeker niet mislukt.
Dus aldus trokken we er een dagje cultureel op uit en brachten onder meer een bezoekje aan het Mauritshuis. Voornamelijk omdat dat daar het Meisje Met De Parel hing. Daar had mijn zoon wel van gehoord, maar gezien had hij het nog nooit. De Mona Lisa van Vermeer, had ik het genoemd, en dat wekte de nieuwsgierigheid. Het wekte misschien ook te hoge verwachtingen, zoals dat gaat, want als je de Mona Lisa dan eindelijk een keer in het echt ziet, schijn je bekropen te worden door de teleurstellende gedachte: “Is dit alles..?”, heb ik vernomen. Zelf heb ik dat nog niet ervaren omdat ik veel te elitair ben om in de rij bij het zwetend, trekkend en duwend gepeupel aan te schuiven om in de nek gehegen ongemakkelijk naar een schilderij te gaan staan kijken en de Mona Lisa, als toppunt van dit verschijnsel, tot nog toe dus heb gemeden.
Zo erg is het bij het Meisje in het Mauritshuis nog niet, hoewel er wel een halfrond hekje voor is geplaatst om eventuele meutes op afstand te houden. Toch heeft ze wel enige faam, zo blijkt, want terwijl wij het Meisje schuchter begroeten, wordt in elk geval mijn blikveld tamelijk bruusk gepenetreerd door een wildvreemde iphone, die bij verstoord opzij kijken toe blijkt te behoren aan een Japanse jongeman op hippe schoenen en met een aanstellerig wollen mutsje op. Het Instagramtype, als ik het zo mag omschrijven. Volledig door zichzelf in beslag genomen. Mijn verstoorde blik gaat verloren in een parallel universum.
En aan alleen een foto van het Meisje heeft de hippe Japanse jongeman niet genoeg. Dat is slechts het startschot voor een minutenlange sessie waarin de hippe Japanse jongeman de ene na de andere selfie maakt, met het Meisje ergens onscherp, nog juist herkenbaar, op de achtergrond van zijn avontuurlijk, reislustig, exploring bestaan. In steeds ingewikkelder houdingen leunt de jongeman steeds verder over het halfronde hekje en neemt daarbij sans gêne steeds meer ruimte in. Ook onze ruimte, maar wij zijn de enigen die dat merken. En het Meisje misschien, maar zij kan vermoedelijk allang niet meer worden verbaasd. Zij heeft alles al gezien, net als Mona Lisa.
Een paar keer neemt de jongeman een pauze om even door zijn resultaten te swipen, waarover hij kennelijk niet snel tevreden is want telkens volgt een nieuwe shoot. Steeds vanuit een andere hoek, steeds in een andere houding, een nieuwe pose, steeds met dezelfde wezenloze grimas onder het hippe wollen mutsje. Wij doen beduusd een stapje opzij en aanschouwen het gebeuren. Met stijgende verbazing maar niettemin geamuseerd.
Dan heeft hij zijn ding blijkbaar gedaan en verlaat gelukzalig grijnzend over zijn schermpje vegend de zaal, misschien zelfs wel het Mauritshuis, op weg naar nieuwe thrills. En highlights.
Niet één keer, stellen wij eensgezind vast, hebben wij hem direct naar het Meisje zien kijken. Maar eenmaal weer thuis is hij er geweest. Elitair hoofdschuddend en minzaam glimlachend nemen wij onze plekken weer in, en beschouwen het Meisje.
Waarbij één van ons denkt: “Is dit alles..?”