Pagina's

vrijdag 30 november 2018

De vogelen en de dieren des velds







De lange wandelingen en dagtochten die ik graag maak, langs ’s Heeren wegen, en waar ik dan graag wijdlopige verslagen van schrijf, alhier, hebben er de afgelopen maanden niet ingezeten. Om gezondheidsredenen, zal ik maar zeggen. Nu gaat het weer de goede kant op. Het leven herneemt zich steeds meer. En omdat het belangrijk is vooruit te blijven denken en kijken, zonder al teveel omzien in wrok, én om weer een beetje op krachten te komen voor het echte werk, maak ik idealiter twee keer per week een ochtendwandeling. Ter revalidatiën ende vermaeck, zogezeid. Steeds zo’n beetje hetzelfde rondje, zodat ik kan bijhouden hoe de zaken er voor staan. En dat lijkt dan saai, maar dat is het dus niet. Je maakt van alles mee onderweg, als je je ogen maar open houdt.
Een groep smienten bijvoorbeeld, die fluitend en knorrend in een brede sloot op het voorjaar ligt te wachten, wanneer ze weer weg mogen, en elkaar ter voorbereiding op wat elders komen gaat hier alvast wat achterna zit, met veel nat misbaar. Ik blijf er telkens even bij staan en begin al aan ze te denken als ‘mijn’ smienten.
Een witte reiger, die veilig op grote afstand blijft maar niet te missen helwit afsteekt, tegen de donkerbruine, leeggetrokken akkers. En verderop nog één. En nog verderop een derde. Hoewel het natuurlijk ook steeds dezelfde kan zijn, bedenk ik hardop bij mezelf, die achter mijn rug steeds snel een nieuw plekje opzoekt. Om míj in de gaten te blijven houden wellicht. Het zal wel niet, maar het is leuk om te denken.
Dat ze me in de gaten hebben, de vogelen en de dieren des velds, is duidelijk: zodra ik stil sta om ze te fotograferen, gaan de koppen en de kopjes waakzaam omhoog, en bij de minste beweging daarna zijn ze gevlogen. Behalve de schapen. Die blijven staan, en kijken me schaapachtig aan. Hoe anders?
De donkerbruine, leeggetrokken akkers ondertussen, bieden ook zo hun eigen uitzicht, met lange rijen blonde stoppels die na de oogst zijn achtergebleven, tussen de kluiten, en nu een vreemd en oneindig ritme aan lijken te geven.
Dan twee eenden die pas op het allerlaatste moment besluiten toch maar op te vliegen, met veel geraas, en daarmee de volle aandacht op zichzelf vestigen, waar ik ze eerder niet eens had gezien. Ik schrik er bijna van. Gelukkig ben ik geen jagerman.
Twee zwanen, het grijze lelijke-eendjes-dons nog niet helemaal verdwenen, die, al wel met de arrogantie hen eigen, gracieus maar argwanend voorbij komen drijven.
Een boom die zijn bladeren lijkt te hebben vervangen door een wolk spreeuwen, genoeglijk kwetterend in het bleke tegenlicht.
Een vlucht ganzen vliegt toeterend over, in traditionele formatie.
Boterbloemen zo hier en daar nog eigenwijs en onverdroten in bloei, al is het nog zo diep in november.
Fietsers en medewandelaars die mijn vriendelijk groeten welwillend beantwoorden en mij verzoenen met de mensheid.
Het is allemaal vlak bij huis en helemaal niks bijzonders. Toch word ik er elke keer heel gelukkig van.