Pagina's

vrijdag 6 juli 2012

Coupe

In de vierzitter naast hem zaten twee meisjes. Twee meisjes uit een dozijn. Opzichtige zonnebrillen in lange, sluike haren, te kleine truitjes waar voortdurend aan gefrunnikt en geschikt en gedaan moest worden, zwaar opgemaakt en bepoederd, een te grote glimmende handtas binnen handbereik en de superieur ongeïnteresseerde blik permanent aan het schermpje vastgekleefd. Ze praatten wel met elkaar, op de bekende overhaaste meisjestoon, maar keken elkaar niet aan. Hooguit keken ze af en toe op elkáárs schermpje. Dat was het nieuwe oogcontact, bedacht de man ter plekke, op elkaars schermpje kijken. Verder viel hem op dat de meisjes, hoewel ze hun schermpjes dus geen seconde uit het oog verloren, hun blik erop toch nog iets achteloos wisten mee te geven.  Wat hij best knap vond, eigenlijk.
“Hoe gay kun je zijn?”, rondde één van de meisje het onderwerp af. Het onderwerp, dat was de voetballer Ronaldo geweest, begreep de man, omdat de meisjes, op hun schermpjes, spottend hadden vastgesteld dat hij zijn haar in de eerste helft héél anders had zitten dan in de tweede helft. En dat hij dus in de rust zijn háár had gedaan.
Vandaar, nogmaals: hoe gay kun je zijn?
Waarop het andere meisje gebaarde en shushte van ssst, met een tersluikse hoofdbeweging naar de man, die daar gewoon zijn boek zat te lezen maar het heus wel zag, en hoorde.
Ach ja.
In elk geval wist hij nu dat zijn haar goed zat.