Pagina's

donderdag 29 januari 2015

Even van mij




Speciaal voor de gelegenheid haal ik vandaag nog maar eens een versje uit de Poëzinema doos. Prettige gedichtendag allemaal!

maandag 26 januari 2015

Alien waiting for the mothership home




















Uit de serie: GeenKunst
Voor een uitgebreide rondwandeling door beeldentuin De Wereld, volg de gids

zaterdag 24 januari 2015

Verhalen met gouden randjes



Voor de zekerheid stelt hij zich eerst maar eens even netjes voor, want het kan natuurlijk best zo zijn dat er mensen in de zaal zitten die nog nooit van hem gehoord hebben: Leon Giesen, dames en heren. Schepper en bewoner van zijn eigen wereld, Mondo Leone, waar hij ons vervolgens, goedgemutst uitweidend, liedjes zingend en lekker gitaar spelend mee naar toe neemt op een wonderlijke reis.
Een verwonderlijke reis, eigenlijk, want dat is waar het allemaal om draait, volgens de reisleider. In elk geval is dat het vertrekpunt van wat we vanavond te zien en te horen krijgen: verwondering.
Leon Giesen ziet iets, er valt hem iets op, en daar wil hij dan meer van weten. Dan gaat hij nieuwsgierig op zoek naar het verhaal erachter. En vasthoudend ook want het eerste verhaal dat hem ontglipt, moet hij nog tegenkomen. Zegt hij zelf. Een aantal van die verhalen komt vanavond aan bod. Eerst een paar kortere, als opmaat voor het echte werk. Als kennismaking. Zodat we maar vast weten wat ons ongeveer te wachten staat.
Leon Giesen is documentaire-filmmaker.  En zijn bijzondere belangstelling gaat uit naar mensen die, zonder dat íemand ze er om vraagt, zonder eigen belang, dingen zonder aantoonbaar nut aan de wereld toevoegen, dingen waar de wereld ook niet per se op zit te wachten maar waar de wereld wel móóier van wordt. Dingen die gemist zouden worden wanneer ze er plotseling níet meer zouden zijn. Hij heeft daar zelfs een zelfverzonnen prijs voor in het leven geroepen, vertelt hij. Het Gouden Randje. Ooit won Giesen zelf een prijs, met één van zijn films, een gouden beeldje was dat, en dat liet hij er speciaal voor in plakjes zagen. Gouden Randjes. Die hij hoogstpersoonlijk uitreikt aan dát soort ongevraagde initiatieven, om te laten zien hoe bijzonder ze zijn. Een ode aan de verschilligheid. Want onverschilligheid is er al meer dan genoeg. Het levert mooie verhalen op bovendien.
Over de Utrechtse Kabouter, bijvoorbeeld. Een in Utrecht blijkbaar mythische graffiti-stripheld die overal opduikt in de stad, in zijn eentje of met tientallen tegelijk, op kale betonnen muren en in ongezellige fietstunneltjes, in allerlei vermommingen en poses, en waarvan niemand weet wie de schepper is. Maar waarvan Leon Giesen er wel eentje op de blinde muur van zijn achtertuintje wil. Smakelijk en niet zonder zelfspot doet hij verslag, met lichtbeelden en al, van zijn zoektocht. Die nog even spannend wordt ook, wanneer hij zijn huissleutel ergens achterlaat, op een afgesproken plek, voor de onbekende kunstenaar, met instructies en twee kratten bier, en zelf voor drie weken op vakantie gaat. Ongelovig gnuift de zaal. Wie dóet dat nou? wordt er bijna hoorbaar gedacht. Leon Giesen dus. Zo gaat dat, in Mondo Leone.
Of neem het romantisch verhaal van de treinliefhebber in Amerika, Deane Ellsworth, die bij toeval ontdekte dat er één locomotief rondreed, in dat immense land, waarvan de meertonige fluit, door een productiefout, een afwijkend akkoord blies. En dat dat het zogenaamde Gershwin-akkoord was, veel mooier nog dan het bedoelde A7 akkoord. Zodat nu, lang verhaal kort, álle locomotieven in Amerika het Gershwin akkoord blazen. Nou ja, bíjna alle. Het onbezoldigd werk van één man. Omdat dat móóier is. Alleen daarom.
Leon Giesen maakte er een filmpje over dat hij vanavond laat zien en waarbij hij de commentaarstem live inspreekt. Af en toe moet het filmpje even op stop, omdat er opeens veel meer te vertellen valt dan er in past. Of omdat hij even de verschillende akkoorden wil laten horen, op zijn gitaar. Waarmee hij de rest van het filmpje live van muziek voorziet, want Leon Giesen is ook muzikant.
In het langste verhaal van de avond treffen we de verteller zelf in de hoofdrol. Als schatgraver tegen wil en dank. Het begint allemaal met een artikel in de Volkskrant over een stuk bladmuziek met geheimzinnige aanwijzingen, die de plek zouden wijzen waar een grote hoeveelheid goud en diamanten begraven zou zijn. Nazigoud. De diamanten van Hitler. Een deskundige had zich zeven jaren over dit mysterie gebogen, maar was er niet uitgekomen. Dat was een man naar Giesens hart uiteraard, zeven jaar! Dus hij knipt het artikel uit. Zijn belangstelling is gewekt. Door een piepklein toeval - een snapshot, zonder erbij na te denken genomen - komt hij vervolgens op het idee de aanwijzingen in de bladmuziek  vanuit een andere invalshoek te benaderen. En denkt hij na enig nader onderzoek te weten wáár hij moet zoeken. En dan móet hij ook zoeken, van zichzelf. Het gaat hem dus niet om het goud, benadrukt hij maar even, want dat is besmet, dat wíl hij niet eens hebben. Het gaat hem om de theorie. En die klopt tot het tegendeel bewezen is, nietwaar. Dus moet er uiteindelijk gegraven worden. Want zo werkt dat nou eenmaal bij hem.
Geïllustreerd met filmpjes, foto’s, oude kaarten en archiefbeelden en gelardeerd met gezongen zijsporen komt het verhaal eruit. Een steeds ingewikkelder en veelomvattender wordend verhaal. Een spannend en bizar verhaal. Een komisch verhaal. Een wonderlijk verhaal. Vol vuur weet Leon Giesen ons ervan te overtuigen dat zijn theorie klopt. Al kan híj daar natuurlijk ook niks aan doen, lijkt hij er af en toe met een halfverlegen lach bij te willen zeggen.
Hij is een goed verteller, de zaal hangt aan zijn lippen en zelf gaat hij ook steeds meer op in zijn betoog. Het is leuk om, terwijl er een filmpje draait, ook even naar hem te kijken, hoe hij ondanks zichzelf zit te gniffelen en te glunderen, achter zijn rode gitaar.
Het is een bijzondere avond die we meemaken. Het is inspirerend om te weten dat er iemand als Leon Giesen is. Iemand die zo vol overgave zijn ingevingen volgt, zonder zich om de heersende opvattingen over nut of noodzaak te bekommeren. Iemand die, zonder dat iemand hem er om vraagt, de mooie kanten van de wereld voor ons optekent, al zijn ze nog zo klein. Omdat ze anders misschien onopgemerkt blijven. Kopje onder gaan in onverschilligheid. Eigenlijk verdient Leon Giesen zijn eigen Gouden Randje.

Doe jezelf een plezier en kijk eens rond op de site van Mondo Leone. Daar staat trouwens ook een speellijst.

woensdag 21 januari 2015

Protection




















Uit de serie: GeenKunst
Voor een uitgebreidere rondleiding, volg de gids

maandag 19 januari 2015

Vloeken in de kerk

Om niet meer te achterhalen redenen was de man in het tuincentrum. Hij was met zijn vrouw, dat zal de reden wel geweest zijn, want die vond dat leuk. De man was niet dol op tuincentra. Niet vanwege de tuinplanten overigens, of de tuinbenodigdheden. De kruiwagens, de schoffels en de spades, de harken en de rieken en de grote balen grond. Die kon hij goed hebben, maar die waren er eigenlijk nauwelijks.
Nee, zijn tegenzin zat hem meer in de verplichte, niet te vermijden wandelroute langs kilometers schap en uitstalling van lelijke en overbodige, nutteloze zooi die hij nooit van zijn leven zou willen hebben, waar hij zelfs helemaal niet naar wilde kijken en die in zijn onwillige ogen bovendien ook niets maar dan ook niets met tuinen of tuinieren te maken hadden.
Dezelfde ervaring had hij in de doe-het-zelf zaak trouwens. De bouwmarkt. Daar moest je je, voordat je iets rechttoe rechtaan doe-het-zelfs als bijvoorbeeld een hamer, een zaag of een eerlijk end hout tegenkwam, ook eerst een weg banen door grote hoeveelheden hoog opgetaste kant en klare instant truttigheid. Kussentjes, kleedjes, grote glimmende vazen. Op mdf geprint nepsloophout met nep-afgebladderde nepverf en quasi originele feelgood wijsheden. Witgeschilderde takken uit het bos. Raamdecoratie. Home en Love in computergefiguurzaagde letters. En bij de kassa kreeg je dan een hele stapel zegeltjes en stempeltjes en voordeelbonnetjes en kooppuntjes mee. En een tasje. Stápelgek werd de man daar wel eens van. Waar kon een man nog een mán zijn? Verdorie! In deze volledig uit de hand gelopen gezelligheidspsychose? Deze woekering van knus en warm en huiselijk? Als zelfs de bouwmarkt er verdomme uit zag als de Happinez?!
Maar goed. Hij was nu niet in de bouwmarkt, hij was in het tuincentrum, met zijn vrouw.
Ze hadden net honderden vierkante meters nepplanten en -bloemen achter de rug. Planten van zijde, struiken van plastic, bloemen van foam.
Het tuincentrum wilde zichzelf blijkbaar graag overbodig maken, mopperde de man binnensmonds. Een tuincentrum dat nepplanten verkocht, dat was toch net zo iets als een vegetarische slager? Of kunst bij de Ikea? Redeneerde de man er in het wilde weg op los. Vloeken in de kerk! Bedacht hij toen dat hij bedoelde. Vloeken in de kerk.
Inmiddels hadden ze de afdeling bereikt waar het laatste restantje levende planten was weggestopt. De winkeldochters, waar ze echt vanaf moesten. Want kijk maar, daar stond een verkoopster opgetogen haar best te doen op een nietsvermoedend bejaard echtpaar.
“Voelt u maar eens”, moedigde ze het echtpaar aan, bij een plant met grote witte bloemen. Een anthurium, dacht de man dat het was.
“Voelt u maar eens wat een stevige bloem”.
Met daarna de geruststellende uitsmijter: “Het is nét nep”.

vrijdag 16 januari 2015

Het peerd van ome Loeks




















Uit de serie: GeenKunst
Voor een uitgebreidere rondleiding, volg de gids

zondag 11 januari 2015

's Zondags gaat hij naar de kerk




















Uit de serie: GeenKunst
Voor een uitgebreide rondwandeling door de beeldentuin, volg de gids.

donderdag 8 januari 2015

Kip, ik heb je!

Kippen zijn te dom om te vliegen, dacht ik altijd. Misschien wist ik het wel zeker ook. Maar nu blijkt dat kippen óók te dom zijn om dat zélf te weten. Dat ze niet kunnen vliegen dus, want kijk: er zit er één op het dak van buurvrouw.
Buurvrouw roept het ook, vanachter de schutting: “Hé, er zit een kip op mijn dak”.
“Wil je je veren nog terug?”, roept ze ook nog. Er klinkt enig sarcasme in door, maar ach, het is buurvrouw. Die klinkt al snel zo. En misschien verbeeld ik het me maar.
Blijkbaar was de kip over de schutting gefladderd, de tuin van buurvrouw in, om eens te kijken wat daar te beleven viel allicht. En geef haar eens ongelijk, de wereld is groter dan steeds maar dezelfde achtertuin. Had aan gene zijde echter kennisgemaakt met de hond van buurvrouw, die al een tijdje op zo’n kans had zitten hopen, en in allerijl een goed heenkomen gezocht op het dichtstbijzijnde hoogste punt, het dak van buurvrouw. Met een hoop gekrakeel. Het gekrakeel waar buurvrouw en ik allebei op af waren gekomen, ieder aan onze eigen kant van de schutting.
Het is de kip van mijn oudste zoon. Die heeft kippen, sinds de zomer. Maar dat is een verhaal apart, daar hebben we nu geen tijd voor, want nu zit ie op het dak, die kip. Paniekerig om zich heen te kijken. Hoe kwam ze hier in hemelsnaam terecht? Zo hoog? En, erger nog, hoe kwam ze hier weer weg? Oh ja, vliegen natuurlijk! En hop, daar ging ze weer, de lucht in. De verkeerde kant op uiteraard, want zo gaat dat met kippen. Die beginnen gewoon te vliegen en dan zien ze achteraf wel waar het heengegaan is. Fladderend en kakelend verdwijnt het beest uit het zicht, ergens achter de bomen en de struiken, aan de andere kant van de sloot. Of misschien wel erin, wie zal het zeggen. In elk geval blijft het daarna onheilspellend stil. Op het verontwaardigd gepoekel na van de twee achterblijvers, die het er dus niet mee eens zijn.
“Heb je ze niet gekortwiekt?”, roept de stem van de buurvrouw een op dit moment nogal irritante vraag over de schutting, waar ik voor de lieve vrede en mijn eigen gemoedsrust maar niet op in ga.
Verdorie, dit komt me wel heel slecht uit. Ik sta net in mijn kluskleren een emmer muurverf open te trekken om de keuken opnieuw te schilderen. Overal liggen ouwe kranten uitgespreid, ik bruis van de positieve werklust, ik wil dit klusje vandaag afhebben.. kan ik nu opeens weer achter die kip aan zeker, de rest van de ochtend. In een tot de rand toe volgeregende boot, ook nog.
Ik besluit van niet.
Dat beest komt vanzelf wel terug als het honger krijgt, zo werkt dat immers bij huisdieren. De liefde gaat uitsluitend door de maag. Goed, het kost nog even wat moeite om die andere twee kippen voor de zekerheid toch maar in de ren op te sluiten, maar dan kan ik aan het werk.
Al besluit ik ook om mijn oudste zoon het gebeurde vast te sms’en, zodat hij zich kan voorbereiden.
En je zult het altijd zien, normaalgesproken kun je ze sms’en, bellen, appen of inspreken tot je beltegoed een ons weegt zonder dat je enig teken van leven hoeft te verwachten, nu ontwikkelt zich onmiddellijk een zeer levendige en vanwege al dat priegelige tikken nogal tijdrovende discussie over de vraag of hij nu maar niet beter metéén naar huis kan komen. Omdat hij toch alleen nog maar engels en economie heeft. Niet echt belangrijk dus.
En zo moeilijk als hij normaalgesproken tot het ondernemen van enige noodzakelijke actie is te porren, nu staat hij geheel op eigen initiatief toch echt binnen een kwartier op de stoep, met een verhitte kop van het harde fietsen, om in zijn pauze te doen wat een man moet doen. Heeft hij zelfs binnen vijf minuten de volgeregende boot gehoosd, een karweitje waar anders minstens drie weken zuchten en strijd aan voorafgaat, áls ik er al over dúrf te beginnen, en is hij voor ik het goed en wel in de gaten heb vertrokken, in de richting waarin ik zijn kip heb zien verdwijnen. Ik roep hem nog na dat hij een dekentje mee moet nemen, om eventueel over de kip heen te gooien, en hij roept ja, maar vaart gewoon door. Hij heeft geen tijd te verliezen.
Ik trouwens ook niet meer, bedenk ik dan maar, en trek mij terug op mijn oude kranten, en mijn keukentrap. Al kan ik het ook niet laten, uiteraard, daar ben je huisvader voor, om af en toe even de tuin in te lopen, om poolshoogte te nemen. Zeker naarmate de tijd dat hij weer op school moet zijn begint te naderen.
Nee, of ik het voorgenomen klusje ook inderdaad volgens plan vandaag af ga krijgen, is zeer de vraag. Mopper ik in mijzelf. Verdorie.
Maar net als ik voor de zoveelste keer het trapje afdaal en de kwast neerleg, een tikkeltje kribbig inmiddels, staat hij voor de deur: rood aangelopen, bezweet en met ontbloot bovenlijf, een buitengewoon laconieke kip zorgzaam in zijn t-shirt gewikkeld, fonkelende jongensogen en een opgeluchte jubelgrijns van oor tot oor. En die aanblik, dames en heren, is goud waard. Je zou er verdorie toch elke dag een kip voor over de schutting gooien.

dinsdag 6 januari 2015

The great escape




















Uit de serie: GeenKunst
De wereld een beeldentuin. Voor een uitgebreide rondleiding, volg de gids.

maandag 5 januari 2015

De vierkantigste rechthoek



Als je zó je geld kunt verdienen, dan heb je het toch móói voor elkaar. Het is een weinig originele één-regel-recensie die we toevallig opvangen van twee teleurgestelde medebezoekers, wanneer we halverwege ‘De vierkantigste rechthoek’ in Amersfoort zijn, een tentoonstelling van honderd jaar Belgische kunst, voor de gelegenheid samengesteld door gastcurator Tom Barman. Een gesproken tweet is het, als het ware. Vuige borreltafelpraat natuurlijk, van ongeletterde Tokkies die er gemakshalve nog altijd vanuit gaan dat iedere kunstenaar gratis schathemeltjerijk gesubsidieerd wordt, door de linkse elite. Stemmingmakerij, waar wij het ook absoluut mee oneens zijn. Zeker. Maar tjongejonge, we worden wel op de proef gesteld, in de KunstKade. Sorry dat we het zeggen.
We lopen net de grootste zaal van de tentoonstelling binnen en wanen ons in de Dirk Jan cartoon uit de scheurkalender thuis, waarin twee aliens ontheemd door een aards museum dwalen, verbaasd kennis nemen van de tentoongestelde moderne kunst, met hun bolle ogen op steeltjes, en vervolgens op hoge poten bij de suppoost verhaal komen halen omdat ze er, zoals ze verontwaardigd naar voren brengen, geen fuck van begrijpen. Dat zouden wij eigenlijk ook wel willen doen, en tegen de muur zit nog een suppoost ook, maar die ziet er zó ongelukkig uit dat we ons niet kunnen voorstellen dat hij ons zal kunnen begeesteren.
We zijn van de ingang af aan op onszelf aangewezen trouwens, want daar kondigt de gastcurator in een kort schrijven op de wand al aan dat hij géén volledig of chronologisch of anderszins verklarend overzicht geeft, van honderd jaar Belgische kunst. Hij omschrijft Belgische kunst vervolgens kernachtig maar vaag als typisch atypisch, mompelt nog wat over humor en tegendraads en stuurt ons op weg met een modieus vrijblijvend: enjoy!
Zoek het zelf maar uit, dus.
Tja.
Wat is dan eigenlijk de toegevoegde waarde van Tom Barman als gastcurator, vragen wij ons af. Als hij verder niets over zijn tentoonstelling heeft te melden dan dat. Dan is het dus ook niet meer dan een tamelijk willekeurige verzameling kunstwerken die Tom Barman blijkbaar mooi of interessant  vindt, al komen wij niet te weten waarom, en waar hij toevallig de hand op heeft weten te leggen. Valt er achteraf dus ook niet veel meer te concluderen dan dat de smaak van Tom Barman een heel andere is dan de onze.
Een goor matras dat van het plafond naar beneden hangt, boven een nachtkastje met een drinkglas erop, waarin het blijkbaar leegloopt.. waarom moeten wij daar precies naar kijken?
TL buizen, in een keurige, lange rij op de grond, die in het midden zorgvuldig kapotgestampt zijn. Ja.. gut.. het zal wel.
Een onbehouwen, plompe, zeshoekige lichtbak met tl buizen, die een onaangenaam licht staat te verspreiden.. waarom hebben ze die niet meteen even meegenomen? vragen wij ons af.
Een berg herfstbladeren, zo uit de vuilniszak op een hoop in de hoek van de gang geplempt, met de titel Invaders.. kom op zeg! Als die bladeren zich nou nog willekeurig door alle zalen hadden verspreid, had het misschien nog íets van verwondering opgeroepen. Nu is het wel héél dun en gemakzuchtig.
En een slecht belichte, donkergrijze foto van een nietszeggend uitzicht uit een nietszeggend raam kun je natuurlijk tot enorme proporties opblazen, maar dan wordt het gewoon alleen maar een heel gróte mislukte foto. Van een heel gróte nietszeggendheid. Waarom, in hemelsnaam, hangt dat hier?
Misschien ligt het aan onze bui hoor, dat zou kunnen, maar dat is dus de vraag die wij ons bij de meeste tentoongestelde werken stellen: waarom? We houden van kunst, we zijn van goede wil, maar we komen er niet achter.
Goed, er zijn ook een paar uitzonderingen. De op maat gemaakte en perfect uitgevoerde, glimmend zwarte en roodgevoerde  transportkoffer voor een brommer, ja, daar zien we de humor wel van in.
Een klein schilderij van twee wachtende mannen, in een lelijke straat met de rolluiken neer.. een hedendaags alledaags tafereel, mooi en trefzeker geschilderd, modern klassiek.
Een naïef schilderij uit 1934, van een dorpsgezicht met huizen, bomen, tuintjes en een wolkenlucht.. charmant en eigen. Tijdloos.
Maar uiteindelijk blijkt het eerste werk van de tentoonstelling, de vier met het plakband achtergebleven hoekjes van een van de wand gerukte poster, erg veelzeggend: het meeste kan van de muur. Wat ons betreft. Laat Tom Barman het maar in zijn eigen kamer hangen, als hij het zo mooi vindt. Dan zetten wij wel een cd-tje van dEUS op.

De tentoonstelling ‘De vierkantigste rechthoek’, honderd jaar Belgische kunst volgens Tom Barman, was tot en met 4 januari 2015 te zien in de KunstKade in Amersfoort. Maar dat u er nu te laat voor bent, is dus niet echt een groot gemis.

zaterdag 3 januari 2015

Een boom met een bierbuik



Je wilt wel eens wat weten, van de natuur, met al dat gewandel. Je komt wel eens iets tegen, je ziet wel eens iets waarvan je je afvraagt wat het eigenlijk is. Of hoe dat nou zo komt. En waarom.
Zo’n vreemde uitstulping aan een boom, bijvoorbeeld. Zo’n raar geribbelde bierbuik. Wat zou dat nou zijn? En hoe kom je daar achter, met alleen maar een foto?
Eens kijken.. ja.. wat voor boom is het eigenlijk? Daar begint het al, de grote onwetendheid. Aan de schors te zien, de boom is kaal in deze tijd van het jaar, is het gewoon een eik. Een zomereik, om precies te zijn, volgens het geraadpleegde boekje.
Een speurtocht op internet leert ons vervolgens dat het leven van een boom in elk geval óók niet als vanzelfsprekend over rozen gaat, want er zijn nogal wat nare ziektes met enge, woekerende gezwellen als gevolg. Essenroos bijvoorbeeld. Dat lijkt er wel wat op, maar dat is het natuurlijk niet, want, de naam zegt het al, dat komt alleen bij essen voor. Net als de bastwoekerziekte. En een heksenbezem, ook een soort woekering, beperkt zich tot berken, wisten we zelf zonder internet ook al te vertellen. Boomkanker, schijnt ook te bestaan, maar dat ziet er nog weer anders uit.
Goed, uiteindelijk komen we er dus niet precies achter, en moeten we het maar eens vragen aan iemand die er verstand van heeft.
Wat we wel te weten zijn gekomen, is dat in de bast van een boom zogenoemde verborgen knoppen zitten. Geheime knoppen, die je niet kunt zien, en die de boom achter de hand houdt voor noodgevallen. Om na bijvoorbeeld een blikseminslag, of een noodlottige storm, opnieuw mee te beginnen. Helemaal van voren af aan. En dat daar wel eens een beestje, of een schimmel, of een ander soort naarling naar binnen kan kruipen, om ongevraagd en gratis mee te eten van de sapstroom, die naar zo´n verborgen knop gaat. Dat kan dan gaan irriteren, of ontsteken of zoiets, en daardoor gaat de bast woekeren.
En dat zou bij deze eik ook wel eens aan de hand kunnen zijn. Dus ja, dat is niet zo mooi.
Al ziet het er best mooi uit, eigenlijk.