Schattigheid alom

Dat gaf een hoop nieuwigheid in huis, deze week, zo met hun oudste zoon voor het eerst op de middelbare school. Opeens moest er op roosters gekeken worden, er moesten tassen ingepakt, met alle goede boeken en schriften, gymspullen en multomappen en andere attributen. Als dat er ook allemaal inpaste tenminste.
Moest er huiswerk gemaakt.
En op de raarste tijden naar school. Op de raarste tijden pas weer thuis. Met zéér uitgebreide en luid galmende verhalen. Die ’s avonds aan tafel allemaal nog eens breeduit werden herhaald, voor mama, die ze nog niet gehoord had natuurlijk.
Ja, hun jongen vond het duidelijk reuze spannend allemaal, nam het nieuwe leven bijzonder serieus. En zo zaten papa en mama elkaar de afgelopen week dan ook regelmatig met warme vertederde blikken over tafel aan te kijken. Wat ís het toch een schatje.
Dat was hun jongste zoon kennelijk ook opgevallen want die mengde zich vanochtend dan ook maar eens in het gewoel. Toen zijn grote broer een schoolvriend aan de telefoon had, met een vraag over het huiswerk, wendde híj zich, dertien maanden jonger en met verdomd als het niet waar is nog een bijpassende vochtige blik óók, tot de man en zijn vrouw: Aaah, ze hebben het over hun huiswerk, schattig hè?