&Zn

Ja, je moest het hem allemaal zelf laten doen natuurlijk, dat wist de man ook wel. Hij was groot, hij ging naar de middelbare school. Groot genoeg dus, om het allemaal zelf te doen. Bovendien, hun straat was een nogal druk befietste route naar school en ook nu reden er weer hele colonnes langs van hoogstwaarschijnlijk dus schoolgenoten. Met net zulke grote en onhandige tassen en rugzakken achterop als waar zijn zoon nu zo vreselijk klunzig mee stond te klooien. Papa’s  handen jeukten, maar nee, hij deed het niet. Dát kon natuurlijk niet. Stel je voor, straks werd dat gezien, door zo’n langsfietsend bijdehandje, en voor je het wist kreeg je zoon het op school wekenlang voor zijn kiezen.
Maar ja.
Als die veel te zware rugzak dan halverwege het tweeëneenhalve meter tellende tuinpad al onder dat ene lullige snelbindertje uitvalt - waarvan de man dus op zijn tong bijtend ook níet gezegd had dat dat natuurlijk niet genoeg was - dan houd je het niet meer, als vader. En daar schoot hij zijn zoon al te hulp. Sjorde met enig educatief bedoeld misbaar de veel te zware rugzak met alledrie de snelbinders kruiselings over elkaar stormvast op de bagagedrager. Langsfietsende schoolgenoten of niet.
En heel even zag de man zichzelf daarbij zoals hij zijn eigen vader ooit zag. Hoe zijn zoon hem nu dus nog niet zag.
Maar dat zou misschien ook al niet eens zo vreselijk lang meer duren.