Zijn oudste zoon had een nogal sterk ontwikkeld gevoel voor drama. Van wie hij het had, de man wist het niet, maar hij hád het, dat stond vast. Het kwam maar zelden voor dat hij zich een béétje pijn deed, als hij zich weer eens ergens aan stootte. Als hij weer eens ergens over struikelde of achter bleef haken, weer eens ergens vanaf viel. Als er weer eens iets tegen hem aanviel. Dat het dan wel meeviel. Nee, het was meestal ook meteen maar hemeltergend en ondraaglijk leed, dat hem werd aangedaan. Van áltijd en nóóit en alles of niks.
Nu ook weer. Terwijl hij de tuin inloopt, het afstapje af, het wasrek langs en tussen het tuinmeubilair door, met een bord vol boterhammen en een beker karnemelk in zijn ene hand en een stapel stripboeken in zijn andere, waarin hij hardnekkig dóór blijft lezen terwijl hij onderweg ook nog de kat probeert te aaien. En zijn voet stoot. Of zijn knie, terwijl hij struikelt, of iets anders. Precíes zijn zere enkel natuurlijk weer! Bijvoorbeeld. Luid jammerend klapt hij dubbel en beklaagt zijn wreed en bitter lot. Waarom altijd ik? Waarom ik altijd?
Maar ja.
De man was wel wat gewend ondertussen. Die stond heus niet meteen klaar met jodium en verbandgaas. Pleisters, spalkhout en een snoepje op de zere plek. Die ergerde zich eerlijk gezegd eerder aan dat eeuwig gejeremieer. Kijk dan ook uit wat je doet, mopperde hij. Kijk dan ook uit waar je loopt. En stel je niet zo aan.
Zelf vond de man dat ook niet zo zorgzaam, eigenlijk.
Maar het was wel meteen afgelopen.
Nu ook weer. Terwijl hij de tuin inloopt, het afstapje af, het wasrek langs en tussen het tuinmeubilair door, met een bord vol boterhammen en een beker karnemelk in zijn ene hand en een stapel stripboeken in zijn andere, waarin hij hardnekkig dóór blijft lezen terwijl hij onderweg ook nog de kat probeert te aaien. En zijn voet stoot. Of zijn knie, terwijl hij struikelt, of iets anders. Precíes zijn zere enkel natuurlijk weer! Bijvoorbeeld. Luid jammerend klapt hij dubbel en beklaagt zijn wreed en bitter lot. Waarom altijd ik? Waarom ik altijd?
Maar ja.
De man was wel wat gewend ondertussen. Die stond heus niet meteen klaar met jodium en verbandgaas. Pleisters, spalkhout en een snoepje op de zere plek. Die ergerde zich eerlijk gezegd eerder aan dat eeuwig gejeremieer. Kijk dan ook uit wat je doet, mopperde hij. Kijk dan ook uit waar je loopt. En stel je niet zo aan.
Zelf vond de man dat ook niet zo zorgzaam, eigenlijk.
Maar het was wel meteen afgelopen.
Gisteren heeft dochter een hakf uur keihard gehuild om een schaafwond van een halce centimeter. En nu kan ze nog steeds haar been niet helemaal strekken...
BeantwoordenVerwijderenStel je zo niet aan, zei zapnimf tegen haar (toen) vierjarige dochter en drie dagen later bleek dat ze een gebroken armpje had. Op dat moment zou ik mezelf toch geen medaille voor beste moeder gegeven hebben. Maar dat komediespelen is er nooit uitgegroeid.
BeantwoordenVerwijderenOei Zap, dat is niet zo mooi inderdaad. Heeft ze je nooit vergeven natuurlijk. Of in elk geval gebruikt ze het tot op de dag van vandaag tegen je. Maar voor hetzelfde geld had ze dus een half uur keihard gejankt om een schaafwondje van een halve centimeter.
BeantwoordenVerwijderenNeu, ik heb de dokter gevraagd of het schade heeft berokkend. Zelfs al had ik niks gedaan, was dat been nog wel aan elkaar gegroeid zei hij (groentwijgbreukje). En daar ging mijn schuldgevoel en zij is dat al lang vergeten, hoop ik.
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij jankt ze nu (14 jaar) nog steeds een half uur voor een schaafwond.