Stolz

De man had zijn laptop meegenomen op vakantie. Niet stiekem, maar omdat dat handig was. Er  zou internet zijn in de blokhut, bijvoorbeeld, dus waarom niet? En je kon er eventueel een muziekje op draaien. Of een dvd-tje. Een spelletje. Bovendien wilde hij wat vrije uurtjes besteden aan een boekje, dat hij aan het maken was.
Maar het slimste plan van allemaal vond de man toch wel zijn idee om gaandeweg de vakantie alvast de digitale vakantiefoto’s in het digitale vakantiealbum te plakken. Je was een modern mens of niet tenslotte. Dat ging hem straks thuis enorm veel tijd schelen. Tijd die hij hier en nu dus in overvloed had. En thuis niet. Eenmaal weer thuis kwam het er trouwens hoogstwaarschijnlijk niet eens meer van, net als de jaren ervoor, en nu kon de hele zooi direct bij thuiskomst linea recta naar de Hema, en was er van deze vakantie nou eindelijk eens een vakantiealbum.
En zo kwam het dus wel eens voor dat de man op het balkon van de blokhut tevreden met een kopje koffie achter zijn laptop zat, terwijl zijn vrouw en kinderen eropuit trokken naar een plaatselijke rommelmarkt, een folkloristische uitdragerij of een ander toeristisch winkeltje vol snuisterijen en prullaria.
Dat was ook bij hun gastvrouw in den vreemde niet onopgemerkt gebleven. Ob der Mann heute wieder arbeiten muβte? Had zij zijn vrouw op zo’n ochtend gevraagd. Met misschien wel zo’n internationale ‘wij vrouwen begrijpen elkaar’ blik erbij. En eigenlijk, toen zijn vrouw hem dit vertelde, had de man verwacht dat zij met opgeheven hoofd en in haar beste duits zou hebben uitgelegd hoe geëmancipeerd die Fork bei uns in die Stehle zat. Dat der Mann ja Hausmann war. En helemaal kein Arbeit had. Dat hij thuis de Abwasche deed, en de Wasche. En de Botschaften. En de Mahlzeit bereite. Terwijl zíj juist später en nog immer telefonierend zu Hause kwam, van die Arbeit. En dat hij nu zijn vrije tijd zat op te offeren om het gezellig familiealbum met de plaatjes in elkaar te knutselen, de goedzak. Für später.
Maar nee.
Met al net zo’n universele ‘wat hebben wij vrouwen het toch moeilijk dat we met mannen moeten leven maar wij lijden in stilte’ blik had zijn vrouw beaamd dat der Mann heute inderdaad wieder moest arbeiten. Immer arbeiten.
Gewetenloos had zij hem afgeschilderd als de eerste de beste carrièregeile, werkverslaafde laptopridder. Blijkbaar voorzag dit manbeeld toch in een diepgevoelde vrouwelijke behoefte.
Dus de man begreep weer eens niets van de vrouw.