Drempel

Twaalf was hij, zijn oudste zoon. Twaalf maar bijna dertien, en op de terugweg van zijn eerste dag op de middelbare school. Alleen om zijn boeken op te halen weliswaar, en zijn rooster, maar toch.. daar stond hij: op de drempel van een heel nieuw tijdperk. Grote veranderingen, hingen er opeens in de lucht.
Hoewel er voorlopig ook nog wel het één en ander hetzelfde bleef, want toen het op veilige afstand van de nieuwe school uiteindelijk toch niet echt lukte, met die doos vol boeken achterop zijn jongensfiets, had hij dus maar even zijn vader gebeld. Met zijn nieuwe mobieltje. Waarmee hij onder het wachten op die ouwe voor zijn eigen gezelligheid ook een lekker muziekje in het rond liet schetteren. Wat hem naar eigen zeggen een vuile blik van een voorbijganger had opgeleverd. Die had blijkbaar gedacht, nog altijd volgens eigen zeggen, dat hij al een puber wás.
Stel je voor, wierp hij, niet zonder genoegen, toch vast een spannende blik in de toekomst.
Om verdere misverstanden te voorkomen, had hij daarna iedereen die langsliep dus maar vriendelijk gedag gezegd. Want een puber, dat was hij nog niet. En papa dacht ook dat het nog wel even zou duren. Al bleef hij op alles voorbereid natuurlijk.