Cool afscheid

Naar school brengen hoefde hij zijn jongens natuurlijk allang niet meer, nu de één naar de middelbare school ging en de ander ook alweer bijna. En ach, hij vond dat af en toe misschien best wel eens een beetje jammer, in het kader van wat gaat het toch snel allemaal, maar hij miste het nou ook weer niet zó verschrikkelijk erg als hij van tevoren gedacht had. Zeker als het koud en donker en zeikerig weer was, vond hij het eerlijk gezegd wel best, om nog heel eventjes aan de ontbijttafel te blijven hangen. Met de krant en een kopje thee, en alle mogelijkheden nog open. Als het géén koud en donker en zeikerig weer was trouwens ook wel. Hij was nou eenmaal geen ochtendmens. Nooit geweest. En het was zoals het was, nou eenmaal.
Maar hij zwaaide zijn jongens nog wel uit, als ze voor een nieuwe dag naar school vertrokken, dat wel. Zó ontaard was hij nou ook weer niet. En zijn jongens stelden dat zeer op prijs, want die zwaaiden allebei terug tot ze uit zicht verdwenen waren. Misschien nog wel iets langer, vleide de man zichzelf, want vooral zijn oudste maakte er een uitgebreide vertoning van. In het laagst mogelijke tempo reed hij slingerend en half omgekeerd op zijn fiets de straat uit om maar zo lang en zo goed en zo breed mogelijk te kunnen zwaaien. Dag pap, tot vanmiddag, dag! Vlak voor hij de bocht nam, botste hij er zelfs nog bijna voor tegen de linkerstoeprand om het nog even te rekken, het zwaaien.
Behalve vanmorgen. Toen er een hele zwerm kwetterende meisjes vlak achter hem reed. Toen bleef het bij één kort en cool opgeheven arm. Doei. Daar moest de man het voor vandaag maar even mee doen.