Moet je kijken

Voor het eerst in lange tijd was hij vandaag met zijn jongste zoon mee naar zwemles. Vroeger, toen ze nog gewoon klein waren, was dat wekelijkse prik geweest, zwemles. Tjongejonge, dat híeld maar niet op, vroeger. Minstens twee jaar duurde het altijd, per kind, voor ze een béétje konden zwemmen. Hij had heel wat kleffe uurtjes doorgebracht, in galmende chloordamp, op ongemakkelijke natte bankjes aan de kant, of op de tribune, terwijl zijn dochter of één van zijn zonen bibberend aan de kant niet stond te willen en niet stond te durven. Of, in een later stadium, aan de kant de lijn hing te trekken of de clown uit hing te hangen. Maar wel altijd even kijken of papa er nog zat. Of papa nog wel keek. Hoe goed hij al plat op zijn buik kon duiken. Hoe ver ze al onder water kon. Ach.. hij had er nooit echt een hekel aan gehad, eigenlijk. Welnee, het hoorde erbij. Tussendoor even naar huis fietsen was trouwens de moeite niet, dus dat was nogal makkelijk. En er was altijd wel een leuke moeder om even een praatje mee te maken.
Maar ja, nu had hij alle diploma’s en was hij groot genoeg om alleen te fietsen en zat hij trouwens ook helemaal niet meer op zwemles maar op snorkelen, tussen de andere grote jongens, dus papa hoefde heus niet meer mee heen en weer. Al was het natuurlijk wel leuk dat hij vanavond een keertje kwam kijken. Hoe goed hij al kon buddy-breathen. En papa was zeer onder de indruk. Niets deed hem nog denken aan het bibberende jongetje van weleer. Met zijn trillende lipje. Zijn zoon was stoer met de stoeren. Misschien zelfs wel de stoerste. Maar één ding was nog niet veranderd. Vóór hij zich als een volleerd duiker koprol achterover in het water liet vallen, keek hij eerst even of papa wel keek.