Sparta

Hij had er ook weinig ruchtbaarheid aan gegeven hoor, eigenlijk, maar de man was de eerste week van januari dus weldegelijk begonnen met het voornemen weer eens een paar kilo kwijt te raken. In alle stilte snoepte hij niet meer, dronk hij zijn wijntje niet meer en at hij slechts licht en verstandig. Verliet het huis minstens twee keer per week voor een fikse wandeling en strafte zichzelf daarbij ook nog eens met een zelfverzonnen programma aan rek, strek, rug en buik en beenspieroefeningen. En water hè? Véél water. Want dat scheen ook te moeten.
Enfin, het één kostte hem meer moeite dan het ander en leuk was het allemaal niet, maar daar stond onmiskenbaar tegenover dat hij zich toch ook wel iets fitter en energieker ging voelen. Jawel. Zijn broeken pasten weer wat makkelijker en sommige overhemden durfde hij nu ook wel weer aan. Hij meende het zelfs aan zichzelf te zien, in de spiegel.
Zijn gezin zag helemaal niks. Die hadden het veel te druk met hun dikke stukken ontbijtkoek te beboteren om te zien dat híj de dag dus nooit meer begon met zo’n lekkere boterham vol pindakaas. Maar met een cracker met dunne jam. Dat hij nooit meer een koekje of een chocolaatje of een toetje nam.. het viel niemand blijkbaar op. Zelfs dat hij alleen nog maar water dronk aan tafel bleef oorverdovend onopgemerkt. De enige die hem zág, en een hart onder de riem stak, was zijn vriend, de weegschaal. Drie kilo, was er inmiddels af. En vanochtend meende de man dat dan toch maar eens met enige trots aan de ontbijttafel te moeten melden. Drie kilo!
De bijval waar hij op hoopte bleef uit. Zijn jongens lazen onverstoorbaar door in hun stripboeken, en zijn vrouw vroeg hem, louter voor de vorm en zonder uit de krant op te kijken, tot hoever hij door zou gaan. En kijk, dat vond de man dus niet leuk. Hij snapte het wel, haar eigen pogingen struikelden altijd over het eerste het beste koekje of gebakje dat haar pad kruiste, maar toch..
Om de zaken dan maar op scherp te zetten sloeg de man dus zijn vuist op tafel dat hij doorging tot zijn lijf er weer net zo uitzag als toen hij twintig was. Superslank, was dat, voor de duidelijkheid.
Zijn vrouw trok slechts een zéér ongelovige wenkbrauw op en beet in haar roombotercroissant.
Nóg bonter maakte zijn jongste zoon het, door hardop te vinden dat dat buikje hem nou juist zo léuk stond.
Gelukkig deed de man het állemaal alléén maar voor zichzelf!