Groen blaadje

Nu zijn oudste zoon op de middelbare school zat, kreeg hij natuurlijk om de haverklap cijfers voor van alles en nog wat. En dat was nieuw, want op de basisschool werd er hardnekkig gewerkt met een nogal abstract en weinigzeggend bolletjessysteem dat de eerzucht niet erg prikkelde, maar dat was, dacht de man, dan ook precies de bedoeling ervan. Dat leidde maar tot competitie, en ja.. daar zat misschien ook wel weer wat in.
In elk geval, nu kreeg hij cijfers en dat beviel hem uitstekend. Dát was duidelijke taal, dáár deed hij het voor. Meteen vanaf het begin regende het glimmende achten en negens, die hij elke dag minstens één keer hardop bekeek op internet. Voor zijn eerste Tien kreeg hij zelfs een gebakje van zijn moeder. Als man hield die wel van een beetje competitie.
Zijn jongste zoon bekeek dat allemaal met grote belangstelling. Dat leek hem duidelijk ook wel wat, al die hoge cijfers. Al die positieve aandacht. Dus nu hij in groep acht, als voorbereiding op het echte onderwijs, af en toe huiswerk meekreeg, waarover hij dan op school een toets moest maken waarvoor hij, inderdaad, een cijfer kreeg, was hij vastbesloten een Tien te scoren. Niet minder. Hij ging het héél goed leren, had hij al aangekondigd, dus of papa zo’n groene markeerstift had, dan kon hij aanstrepen wat belangrijk was. Dan leerde hij het beter. En daar ging hij aan het werk.
Toen de man het huiswerkblaadje later tegenkwam op tafel, zag hij hoe hard zijn zoon inderdaad gewerkt had. Iedere regel, ieder woord, het hele blaadje was van onder tot boven groen. Jaa.. die tien was binnen.