Oud, nieuw

De man hield niet van goede voornemens. Dáár deed hij niet aan mee. En zeker niet voor het nieuwe jaar. Veel te clichématig, vond hij dat. Zogenaamd dan hè? Want eigenlijk deed hij het dus gewoon toch. In zijn achterhoofd had hij gewoon tóch een lijstje met dingen waarvan hij dan vond dat hij dat anders, minder of beter moest doen. Of laten. Of mee beginnen, of weer moest oppakken of wat dan ook.
Een heel onduidelijk lijstje was het, want er kwamen steeds meer dingen bij. Zijn achterhoofd werd steeds voller. Het liep er bijna van over. Dat was ook de reden waarom hij er niet zo van hield, van dat gevoorneem. Hij had nogal de neiging een in beginsel vrij eenvoudig voornemen, als een wijntje minder misschien, uit te laten groeien, voort te laten woekeren, tot een meedogenloos totaalpakket van niet te realiseren doelstellingen, eisen en idealen waarna nooit meer iets hetzelfde zou zijn. En alles altijd perfect.
Om er dan in godsnaam maar een beetje richting aan te geven, het een beetje in te dammen ook, en het overzicht te bewaren, had de man dit jaar besloten het lijstje op te schrijven. Niet met bloed op perkament of zo hoor, gewoon op de laptop, als een modern en beschaafd wereldburger.
Een haalbaar lijstje, leek het hem geworden, toen hij klaar was. Een beetje minder dit en een beetje vaker dat. En hoe en wanneer en wat nog wel en zo. Toen de man zijn lijstje opsloeg, en meteen zijn digitale mapje een beetje opruimde, zag hij dat hij vorig jaar, vanuit dezelfde gedachtengang waarschijnlijk, ook een lijstje had gemaakt.
Het was zo goed als precies hetzelfde lijstje.
Een zware moedeloosheid daalde op hem neer.