Hoeven is kunnen

Zo rond zijn veertigste, hoe kon het anders, was de man het jammer gaan vinden dat hij nooit een muziekinstrument had leren bespelen. Heel jammer, zelfs. Wat had hij niet kunnen bereiken, aan creatieve hoogten, stelde hij zich voor, als hij het met de paplepel had ingegoten gekregen? Maar nee hoor, dat had er niet ingezeten, in het basispakket vroeger thuis. En al even voorspelbaar had hij toen in één moeite door besloten dat gat in zijn opvoeding, nu meteen, voor eens en voor altijd op te vullen. Omdat dit nou ook eens een gat was waarmee dat kon.
Hij had een oude accordeon op de kop getikt en had muziekles genomen, bij een stoere jonge meid van het conservatorium. Een tijdje was dat best heel aardig vooruitgegaan, maar creatieve hoogten bleven al gauw uit en uiteindelijk was er door van alles en nog wat aan dagelijks leven toch de klad in gekomen. En nu stond zijn accordeon alweer zéér geruime tijd in zijn koffer te wachten op betere tijden, die waarschijnlijk wel nooit meer zouden aanbreken. Al vond de man het onverminderd jammer dat hij nooit een muziekinstrument had leren bespelen.
Voor zijn jongens wilde hij dat dus anders en die zaten daarom al een tijdje wél op muziekles. Voor hun algemene ontwikkeling. De oudste op piano, de jongste op drums. Zelfgekozen, allebei. Papa had bij zijn nobel opvoedkundig streven eigenlijk misschien wel eerder twee gitaren in gedachten gehad, of trompetten, want het nam nogal wat plek in, in de bescheiden huiskamer, een piano én een drumstel, maar goed.. een instrument waar ze zélf voor hadden gekozen was natuurlijk een stuk motiverender. Was het idee geweest.
Tja.
Nou..  als dat inderdaad zo was, was de man blij dat hij die gitaren er niet door had gedrukt, want dan had hij het hele plan misschien al weer opgegeven. Het leek er zelfs met de zelfgekozen instrumenten namelijk niet erg op dat zijn jongens al helemaal dóór hadden hóe dankbaar ze hem later, in elk geval zo rond hun veertigste, zouden zijn.  Je hoopte als goedbedoelend ouder natuurlijk toch een beetje dat ze opeens jouw smaak te pakken kregen. Dat je ze misschien af en toe zelfs moest smeken om nú alsjeblieft even níet op die piano, even níet op die drums..
Maar nee.
Vreselijk gemopperd werd er niet, dat moest ook gezegd worden, maar als de man nu aan de jongste vroeg of hij vandaag nog wilde drummen, voor het eten, dan slenterde zijn jongste verveeld naar het planbord, ingevoerd in een vergeefse poging om van het ergste dagelijks gezeur over tafeldekken, afruimen, huiswerk en dus ook muziek oefenen af te zijn, en stelde dan even zakelijk als blijmoedig vast dat hij vandaag niet hoefde te drummen.