Zó beurt

Omdat er boven dus nogal uitgebreid geklust werd, was er zo het één en ander voor zolang maar eventjes beneden in de huiskamer terechtgekomen. Op tijdelijke tafels, op tijdelijke plekken en in tijdelijke hoeken en dozen en gaten. En was het daar langzamerhand een steeds grotere rommel geworden. Om het zacht uit te drukken, want eerlijk gezegd kon je je kont dus niet meer keren in die dichtgeslibde puinhoop. Je moest verdorie goed uitkijken waar je liep, voor zover je nog kón lopen dan, want voor je het wist struikelde je ergens over, stootte je je ergens aan of trapte je iets kapot. Nee, het was er niet leefbaarder op geworden, met al die overhaaste kunstgrepen en noodoplossingen.
Eigenlijk, dacht de man al een tijdje, was het niet eens echt erg dat al die spullen er tijdelijk bij waren gekomen, maar stond alles nu nét op de verkeerde plaats. Eigenlijk kon de hele boel beter een beetje ingeschikt en verschoven worden, omgedraaid en van plaats verwisseld. De bank hier, de kast daar, de stoel links, de tafel rechts, de computer zus en de televise zo. Dat zou een stuk handiger zijn.
En geloof het of niet, vandáág besloot de man dat het moest gebeuren. Hopla! Hij wist precies hoe dat ging met verbouwingen. Die duurden áltijd langer dan je dacht, maar omdat je dat dus al had ingecalculeerd, kon je er zó nog een paar weken bij optellen en dan zat je er waarschijnlijk nóg een heel stuk naast, en om nou al die tijd in een steeds verder uit de hand lopende tijdelijkheid te bivakkeren..  Bovendien hoefde zijn zoon vanochtend pas het derde uur op school te zijn, dus dan kon die hem móói een handje helpen en was het met een beetje doorschuiven zó gepiept.
Eensgezind en welgemoed togen ze aan het werk. Alles werd van zijn plek gehaald, verschoven en verzet, losgekoppeld en overhoop gehaald. Wat nog niet meeviel natuurlijk want overal stond iets anders in de weg en waar zet je iets eventjes neer als er al tijdelijk iets staat?
En als dan toch alles van zijn plaats kwam, fluisterde zijn moeder hem in het oor, kon er misschien ook beter meteen even een stofzuiger bijkomen. Een nat lapje er overheen.
Tja.
Na een stief kwartiertje schuiven en sjouwen en de schouders eronder meldde zijn zoon zich opgewekt af. Het was érg gezellig geweest, vond hij, maar nu moest hij naar school. En zo bleef de man achter in precies de onoverzichtelijke ravage die hij als ervaren huisman natuurlijk al van verre had moeten zien aankomen en waarvan hij alleen maar kon hópen dat hij dat met de rest van de dag weer een beetje toonbaar zou krijgen.
En verdomd, hij keek er nog een beetje beteuterd bij ook.