Pet

Eigenlijk had de man altijd wel één of meer projekten lopen, naast zijn drukbezette bestaan als huisman en vader. Toneelspelen, liedjes zingen, versjes schrijven, boekjes maken. Financieel zette dat allemaal geen zoden aan de dijk, niet eens één zoodje eerlijk gezegd,  eerder nog het tegendeel, en een carrière kon je het dus in de verste verte niet noemen, hoe graag hij dat af en toe en misschien nog steeds wel gewild had. Leuk waren zijn projekten altijd wel, en soms zelfs zéééér bescheiden succesvol,  maar het wilde nooit echt helemáál van de grond komen.
Ach ja.
Technisch gesproken was hij hiermee tegenwoordig dus een muts, en hij vroeg zich af of daar ook al een mannelijk woord voor bestond. Waarschijnlijk niet, want als man had je al een feministisch streepje voor als je je een lullig papadagje om je kinderen bekommerde, en was het juist iets gewéldigs als je omwille van de zorg voor het gezin afzag van een carrière. Bovendien waren het natuurlijk vooral die domme vrouwen die elkaar altijd maar zo feekserig en vilein de maat namen, in de krant en op tv. En in hun boze blaadjes en blogjes.
Maar goed.
Nu had hij een tijdje geleden een collega vader en muzikant gevraagd of die misschien mee wilde doen, aan één van zijn projekten. Wie weet, had de man gedacht, twee weten meer dan één.
Maar de collega vader had vriendelijk bedankt. Hij deed alleen mee aan projekten die wél succesvol waren.
De man had er nog een nacht slecht van geslapen ook. Want nu wist hij het mannelijk woord voor muts. Het was loser.