Boodschap

Zijn dochter aan de telefoon. Nou ja, dat was op zich niets bijzonders, hij had zijn dochter wel vaker aan de telefoon. Hij had haar ook wel eens een tijdje niet aan de telefoon trouwens, maar ja.. zo gingen die dingen nou eenmaal. Ze werden groot en volwassen en hadden hun eigen leven. En zo hoorde het ook, verdorie. De man was heus niet het soort vader dat daar over zeurde, mocht iemand dat soms denken. Hij kon zelf ook bellen, dat wist hij maar al te goed, en dat kwam er ook wel eens niet van.
Maar goed.. nu was ze aan de telefoon, dus. Dat ze bedacht had om dit weekend te komen eten. Met haar vriend, want die had ze tegenwoordig, een vriend. Over groot worden gesproken. En je oud voelen..
Enfin.
Nou was het natuurlijk nog steeds niet zo bijzonder dat ze het weekend langs wilde komen. Want dat gebeurde ook best regelmatig. Wat wél bijzonder was, was de toon, die hij ergens onderop in haar stem meende te horen. Een soort van ondertoon, zeg maar. Hij wist het niet precies te benoemen, wie zou dat wel kunnen, bij dochters van vijfentwintig, maar hij hóórde het wel. Tenminste.. dat meende hij toch zeker te weten. En hij was tenslotte haar vader, dus wie zou het beter horen?
Hij herinnerde zich nog de voorlaatste keer dat hij die toon gehoord had, aan de telefoon. Tóen was ze kort daarna langsgekomen om te vertellen dat ze een vriend had. Met bijbehorende brede glimlach en rode konen. En de laatste keer, nog niet eens zo gek lang geleden, was het omdat ze met de vriend ging samenwonen. Nóg verder weg dan ze al woonde.
Zó’n toon, was het dus.
Dus de man vroeg zich, een beetje zenuwachtig, af wat het deze keer nog kon zijn, dat ze hem wilde vertellen.