..Af!

Een maand of twee, was het nu, dat zijn oudste zoon op de middelbare school zat. Nog maar net dus, eigenlijk. Maar inmiddels deed hij erg zijn best het er uit te laten zien alsof het héél gewoon was, allemaal. Wat hem betreft, wilde hij maar uitstralen, hoefde er níet meer gewend te worden. En zenuwachtig was hij ook niet meer,  als je daar soms naar vroeg.  
Alsof het nooit anders was geweest, pakte hij iedere avond twee keer zijn tas in. Sloeg hij zijn agenda nóg eens open, om te zien wat het huiswerk ook weer was, en spelde hij drie keer per dag zijn hele online cijferlijst, van boven naar beneden en weer terug. En zijn rooster. Of er nog lessen uitvielen, hier of daar, hoera!
En zo achteloos mogelijk iedere dag op een ándere tijd naar school. Liefst wat later dan zijn broer natuurlijk, die dagelijks nog gewoon op het vaste tijdstip naar groep acht vertrok. En dan lag hij daar héérlijk ontspannen op de bank te relaxen, weet je. Te zwelgen in al zijn vrije tijd. Om de zoveel tijd hoorde papa hem hardop genieten. Hoe lang hij nog had, voor hij naar school moest. Nog vijftien minuten. Nog twaalf minuten. Nog tien minuten. Nog vijf minuten. Nog drie minuten..