Anderhalve slinger

Het was nogal logisch natuurlijk, maar naarmate je kinderen opgroeiden, werden ze te gróót voor allerlei dingen. Sint Maarten bijvoorbeeld. Dat vonden zijn jongens, toen ze er na de verhuizing uit de stad voor het eerst op grote schaal kennis mee maakten, nog wel iets lolligs hebben: in het donker de straat op en grote zakken gratis snoep toe. Maar dit jaar werd er dus écht niet meer gekeuveld. Té kinderachtig.
Sinterklaas. Ook zoiets. Sinds hij er officieel niet meer in geloofde, had zijn jongste al eens bekend, vond hij het een stuk minder leuk. Dus intochten, zwaaien en handjes geven, schoenen zetten en liedjes zingen bij de schoorsteen, met het hele gezin, dat was er ook niet meer bij. Geen porum ook, met van die bijnapubers.
Nou vond de man dat eigenlijk allemaal niet zo’n probleem, hoor. Met Sint Maarten hád hij al weinig op. Al die opgefokte kinderen die met afgeraffelde lampionnen en haastig gescandeerde liedjes om snoep kwamen bedelen.. Maar sinds hij gezien had dat de plaatselijke middenstand het feest geannexeerd had, de winkeliersvereniging, met helverlichte ingelaste koopavonden waar de kindertjes winkeldeur in winkeldeur uit tasjes snoep met foldertjes en kortingbonnen werd uitgereikt, had hij het er al helemáál mee gehad. Sinterklaas had hij dan jarenlang nog wel een warm hart toegedragen, maar dat had de laatste tijd toch ook hysterische, en bijna patriottische vormen aangenomen, vond hij. Bovendien had hij onderhand voor zijn leven genoeg surprises gemaakt, met zijn volgende leven erbij, en hij was dus eerder blij dan rouwig dat hij ervan af was, van het gedoe.
Maar goed.
Verjaardagen werden ook anders, trouwens, bedacht hij zich van de week, bij het jaarlijks gezamenlijk kinderfeestje. Werd er in jongere jaren nog van alles en nog wat uit de kast gehaald om iets onvergetelijks te organiseren, waar door alle betrokkenen nog wéken over werd nagepraat, overvolle actiefeestjes met piraten, ridders, zandkastelen en oudhollandsche spelletjes; nu de jongste twaalf en de oudste dertien werd, was het al feest genoeg om ze met een paar vriendjes naar de film te sturen. Met een milkshake in de pauze en taart met cola toe. Het voelde nog wat gemakzuchtig, voor papa en mama, maar hun jongens waren als kinderen zo blij, zogezegd.
Voor de jongste, die deze week écht jarig was, had zijn vrouw op de avond vóór de grote dag ook nog snel even anderhalve slinger en een ballon opgehangen. De man had het in het licht van het voorgaande eigenlijk niet nodig gevonden, maar zijn vrouw dacht dat het anders wel erg kaal was.
De volgende dag was zijn jongste zoon ’s ochtends in alle vroegte, vóór iedereen uit, zijn bed uitgegaan, voor een dringend plasje, en had toen vanuit zijn ooghoek in een flits die ballon al zien hangen. En toen bleek maar weer eens dat sommige dingen toch langzamer veranderen dan je denkt. Want om de verrassing niet voor zichzelf te bederven, had hij rechtsomkeert gemaakt. En besloten het dan nog maar even op te houden tot iedereen wakker was. En hem uit bed kwam zingen.