Voor het eerst in lange, lange tijd vieren wij dit jaar weer Sinterklaas. Zelf had ik het jaren geleden al wel een beetje gehad met de immer aanzwellende commerciële hysterie rond de Goedheiligman, en mijn zonen hebben zich, het geloof eenmaal opgetrokken, nooit ontpopt tot enthousiaste surprisemakers en gedichtenschrijvers, dus daar ging de lol ook een beetje vanaf. En dan nog de Discussie natuurlijk. Dat hielp ook niet. Tjongejongejonge. Maar goed, nu we het weer vieren, moet ik het er toch ook maar eens over hebben. Dat zal niet meevallen. Met frisse tegenzin dan maar.
Dat we het nu weer vieren heeft uiteraard alles te maken met de kleindochter. Die er met anderhalf nog ruim te klein voor is, maar dat kan je als verse ouders niks schelen. Dat maakt het Sinterklaasfeest nou eenmaal in je los. Het is een sprong terug in het warme bad van je eigen kindertijd, via je kind, daar wil je niet mee wachten. En als grootouder ga je daar dan in mee. Daar wil je graag getuige van zijn. Ook voor grootouders wordt de klok zo genadiglijk een tijdje teruggedraaid, al is het naar een andere periode: de tijd dat je zelf nog verse ouders was.
Voor jonge ouders, bedenk ik hier en nu uit de losse pols en voor de vuist weg, zou het Sinterklaasfeest wel eens de eerste serieuze kennismaking met nostalgie kunnen zijn. Via je kind beleef je de spanning, de verwachting, de opgetogen blijdschap, het ontzag en het heilig geloof, het warme familiegevoel opnieuw, alsof dat allemaal voor even weer echt is. Je wordt voor even je eigen kind. Vandaar waarschijnlijk dat de emoties zo hoog oplopen, deze dagen. Dat gaat niet alleen over onze kinderen, dat gaat misschien wel vooral over de kinderen in onszelf. De kinderen van vroeger, die we willen beschermen, en behouden. Dat is lief. En het valt te begrijpen.
Maar.. dat gezegd hebbende.. kom op mensen.. we leven toch niet in een reservaat? Het is hier toch geen openluchtmuseum? Of een tijdsvacuüm? Alles verandert, alles beweegt, alles stroomt, continu. Nieuwe inzichten schuiven voor de oude. Zo is het altijd geweest, zo zal het blijven gaan. Over tradities gesproken.
Het was altijd lachen, met Zwarte Piet, maar nu zijn er mensen die al een tijdje aangeven dat ze het vervelend en kwetsend vinden. Mensen die hun grenzen aangeven. Hadden we daar niet ook een hooglopende discussie over? Over mensen die hun grenzen aangaven? En hoe onwenselijk het was die dan niet serieus te nemen? Of niet te geloven? En er toch overheen te gaan?
Daar begint het zo langzamerhand wel een beetje op te lijken voor mijn gevoel. Alsof ik op een feestje tussen een groepje medemannen zit die de ene vrouwonvriendelijke opmerking na de andere seksistische grap maken. De aanwezige vrouwen moeten maar even hun oren dichthouden. Je hoopt dat het snel voorbijgaat, je hoopt dat beschaving het overneemt, je wilt geen zeikerd zijn, je lacht bij de eerste twee grappen scheef en plichtmatig mee, maar uiteindelijk wordt het gênant.
Het enige beschaafde dat we hier en nu kunnen doen, is afscheid nemen van Zwarte Piet. Het is niet anders. We zijn nou eenmaal een beschaafd land. Met normen. En waarden.
Dus..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten