Mijn vredig dorpsbestaan op het platteland wordt regelmatig bruut verstoord door opdringerig verontrustende geluiden van de plaatselijke gemeentelijke groendienst. Eens in de zoveel weken trekt een in felle kleuren en lichtgevende strepen uitgedost eskader onduidelijk door straat en buurt, met bladblazers en bosmaaiers . Om geluidsoverlast te maken. Dat is in mijn bescheiden beleving tenminste het enige dat tot stand wordt gebracht: een hele ochtend pokkeherrie. Het zijn er altijd minstens drie maar vaker nog meer en het zijn altijd mannen die, zoals dat heet, een afstand tot de arbeidsmarkt hebben. Het tempo waarin ze doen wat ze dan blijkbaar van iets of iemand moeten doen, doet vermoeden dat ze die afstand wel nooit meer zullen overbruggen ook. Mij maakt dat verder niet uit, bij mij is de arbeidsmarkt tenslotte zo langzamerhand ook wel uit beeld verdwenen, ik vraag me alleen altijd af waarom het zo’n afschuwelijk kabaal moet maken. Waarom het allemaal gemotoriseerd moet, met zo’n gekmakend nerveus gashendeltje van hengjengjengjengjeng! Waarom het, als het blijkbaar toch niet uitmaakt hoelang het duurt en met hoeveel man eraan gewerkt wordt, niet gewoon met een schoffel en een bezem en een schop kan gebeuren. Dat maakt tenminste niet zo’n teringherrie en het ziet er meteen lekker jaren vijftig uit, het tijdvak waarnaar we deze dagen immers zo innig terugverlangen. Als we die gasten dan ook nog een pet met een veer opzetten en pikzwart schminken, met knalrode lippen en een paar gouden oorbellen, is helemaal iedereen tevreden. Twee vliegen in één klap, zou ik zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten