Al wandelend over een zeer smal pad langs een weinig uitnodigende sloot zie ik van de andere kant een dame aankomen met twee enorme honden. Van een bedenkelijk merk, ook nog.
Ik vrees dan al snel het ergste. Ik ben niet dol op honden als verschijnsel. Daar kunnen de honden meestal niet zo veel aan doen, het zijn honden tenslotte. Redeloze dieren, niet begiftigd met al te veel intelligentie of enig verantwoordelijkheidsgevoel. Die kun je hun gebrek aan beschaving niet kwalijk nemen. Maar hondeneigenaren houden er ook vaak wat merkwaardige ideeën op na wat betreft beleefdheid en sociale omgang. Zodat je als wandelaar regelmatig in, laten we zeggen, nogal uitdagende situaties terecht kunt komen, zeker wanneer je daar met ongeschonden humeur vanaf wilt komen.
Om mijzelf de bek niet open te breken ga ik daar nu niet verder op in en dat hoeft ook helemaal niet want deze dame toont zich een dame, die weet hoe het hoort. Zij lijnt haar honden kort aan en laat ze met zachte dwang in de berm zitten tot ik ongehinderd gepasseerd ben.
Het kan dus wel, wil ik maar zeggen. Het is niet onmogelijk. Ik heb het zelf gezien.
Uit: Wandelen naar de twaalfde stad, gepubliceerd op De Vrije Wandeling, weblog van een wandelaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten