Bakkie troost

Met al dat terrassenweer de laatste tijd, waren zijn vrouw en de man dus ook zomaar op een terrasje op het plein terechtgekomen. Om eerst maar eens even een bakkie te doen. Kijk, daar zaten ze, in het ochtendzonnetje. Heerlijk.
Eén cappuccino en een koffie verkeerd, noteerde het meisje op haar computertje, lusteloos en wel. Maar goed, het was nog vroeg op de dag en het was vast geen pretje om dan al te moeten werken, en saaie bestellingen op te moeten nemen van oude mensen die allemaal maar vrij waren het hele weekend.
Of ze dat meteen even kon afrekenen, stelde het meisje in één moeite door op geroutineerde toon eigenlijk geen vraag.
Verbaasd keken zijn vrouw en de man eerst elkaar en daarna het meisje aan. Afrekenen?? Er víel toch nog helemaal niets af te rekenen? Ze záten er net. Of waren ze soms per ongeluk in de omgekeerde wereld terechtgekomen? En moesten ze straks pas, als ze hun koffie op hadden, hun bestelling plaatsen? En dan nu inderdaad als eerste betalen. Voor iets dat in het verleden nog moest komen. Of zoiets.
Maar het meisje vond het duidelijk de normaalste zaak van de gewone wereld. Ze verblikte noch verbloosde, en wachtte stuurs maar geduldig op haar nog niet verdiende geld.
Of dat gebruikelijk was, maakten zijn vrouw en de man de vraag dan maar iets concreter, om te betalen vóórdat je je bestelling had gekregen? Vertrouwde het meisje hen soms niet? Was ze bang dat ze er zonder betalen plotseling vandoor zouden gaan? In een dolle bui?
Dat het op álle terrassen zo ging, kon het het meisje allemaal maar weinig schelen. Dat was efficiënter. Dan hoefde zij als het druk was niet steeds opnieuw naar binnen om bonnetjes te halen voor klanten die wilden afrekenen en hoefden de klanten die wilden afrekenen ook niet zo lang te wachten op hun bonnetje, als het druk was, lepelde ze verveeld de vreemde redenering op. Zijn vrouw en de man keken zo veelbetekenend mogelijk het niet eens voor de helft gevulde terras rond, maar regels waren nou eenmaal regels.
Dat het wél een beetje klant-onvriendelijk was, brachten ze tenslotte dan nog maar naar voren.
En ja, dat móchten ze vinden, van het meisje. Dus dat was mooi. Dat kwam goed uit. Want dat vónden ze namelijk ook.