Last

In de trein had de man eigenlijk altijd wel iets om zich aan te ergeren. Dat zat bij de prijs inbegrepen, als het ware.  Dat begon soms al bij het inchecken, waarvan hij zich dan bijvoorbeeld al meteen weer afvroeg waarom dat in het engels moest. Wat er dan mis was met het nederlandse woord ‘aanmelden’. En waarom hij, als abonnementhouder, met negen euro op zijn kaart tóch geen ritje van twee euro veertig mocht maken, van de ns. Waarom de helft van de trein vaak de hele weg leeg moest blijven, op een handjevol onderuitgezakte conducteurs na, terwijl de andere helft zó vol hing met doorgesnoven en volgezopen uitgaansjongeren dat er niet eens meer een conducteur dóór kon, al zou die dat durven.
Verder zat er natuurlijk altijd wel iemand met zijn schoenen op de stoel, was er altijd wel iemand die de laatste drie plaatsen nodig had voor zijn tas en zijn jas en zijn das, en liet iedereen ook altijd wel overal zijn voddige gratis krantjes slingeren, en halfleeg gedronken blikjes en flesjes staan.
Om over de ongewenste intimiteit  van al die opdringerig luidruchtige telefoongesprekken maar niet eens te beginnen.
Hoewel.. nu zat er vlak naast hem, aan de overkant van het gangpad, dus ook weer een meisje te bellen. Diep in elkaar gedoken schermde ze haar telefoontje af met haar haar en haar hand, en voerde ze héél zachtjes een gesprek. Héél zachtjes. Zó zachtjes dat je het eigenlijk niet hoorde. Geruisloos als een ademtocht fluisterde ze haar onhoorbare woorden.
De man verstond er helemaal níks van. Hij kon zelfs niet eens uitmaken of het lieve woordjes waren, die ze lispelde, of dat er iemand de huid vol werd gefluisterd. En eerlijk gezegd vond hij dat dus ook behoorlijk ergerlijk.