Op de cent

Briesend van verontwaardiging kwam zijn oudste zoon thuis uit school. De Aldi, was zijn boos besluit, was géén leuke winkel. Nou was de man die mening al járen toegedaan, of nog wel langer zelfs, brak hem de bek niet open, maar tot nog toe had hij in de veronderstelling geleefd dat hij, in elk geval in eigen kring maar misschien wel op de hele wereld, de enige was die de zaken zag zoals ze waren: de Aldi was géén leuke winkel. Dat was trouwens nóg zachtjes uitgedrukt. De Aldi! Man! Jaaa, daar kon je hem ’s nachts voor wakker maken hoor, om dáár over te mopperen. Maar goed, nu was hij natuurlijk benieuwd waarom zijn zoon zo opeens van gedachten was veranderd.
De Aldi, bracht zijn jongen voor de zekerheid eerst nog maar even in herinnering, was toch de énige winkel die nog muntjes van één cent accepteerde? Beweerde de Aldi altijd? Nou, mooi niet dus! Was hij daar namelijk speciaal direct uit school even langsgegaan, om een chocoladeletter van zestig cent te kopen, en die wilde hij dus betalen met de zestig losse centen uit zijn spaarpot. Was hij daar ook meteen vanaf want wat moest hij daar verder mee, als toch niemand ze nog wilde hebben? Het bleef wel geld tenslotte en dit had hem wel een mooie oplossing geleken. Maar de Aldi wilde ze dus ook niet hebben. Maximaal vijf per keer, was de regel. Had de mevrouw van de kassa gezegd. En regels waren weer eens regels natuurlijk. En in tijden als deze konden er natuurlijk ook geen uitzonderingen worden gemaakt. Oók niet voor jongetjes van dertien die met zestig losse centen uit hun spaarpot een chocoladeletter wilden kopen. Nee, kom zeg! Straks wilde íedereen ál zijn boodschappen alléén nog maar met losse centen betalen. Als we dááraan gingen beginnen. Stel je toch eens voor!
Zijn zoon vond het eigenlijk het ergste dat hij die chocoladeletter nu dus met een briefje van vijf had moeten betalen. Dat was, zo mopperde hij nog even door, dus wéér een briefje van vijf naar de maan. Nóóit, nóóit, nóóit ging hij nog naar de Aldi, was zijn boze slotakkoord. En de man gaf hem geen ongelijk. Zijn zestig centen raakte hij nooit meer kwijt, maar een principe mocht wat kosten.