Lesuitval (We hebben -)

Nu zijn jongens almaar groter en zelfstandiger werden, wilde de man wel eens wat sentimenteel, melancholiek haast, terugblikken op de goeie ouwe tijd. De gouden jaren dat ze allebei nog klein en lekker thuis waren de hele dag, de hele week, de hele maand. Het hele jaar. En zíjn leven vrij overzichtelijk bestond uit bekertjes melk, schone luiers en voorleesboekjes. Wandelingetjes door het park en de boodschappen.
Waar was die tijd eigenlijk gebleven, vroeg hij zich dan af. Toen hij er nog middenin zat, leken de dagen soms wel niet óm te komen, en nu opeens was het alweer bijna vroeger. Toen ze nog klein waren. En verlangde hij er dus nog wel eens uitgebreid naar terug.
Tja.
Vanochtend kwam zijn oudste zoon, zeker niet voor de eerste keer in zijn nieuwe leven als middelbare scholier, na een half uurtje heen en weer fietsen alweer onverrichterzake terug op het nest, wegens lesuitval. Om voor de komende tweeëneenhalf uur op de bank neer te zijgen en zich minzaam kopjes thee, glaasjes limonade en biskwietjes aan te laten reiken. En al liggend het programma en het ritme van zijn vader in de war te schoppen.
Je zou verwachten dat de man dat dan dus reuze gezellig zou vinden, zijn jongen in elk geval de halve dag weer lekker thuis.
En dat vond hij ook hoor. Zeker.
Maar het was toch anders.