Vervolg

Zijn dochter over de vloer. Nou ja, dat was op zich niets bijzonders, hij had zijn dochter wel vaker over de vloer, al werd dat wel iets minder, nu ze met vriend en al wel héél ver weg was gaan wonen. Maar ach.. zo gingen de dingen nou eenmaal. Ze werden groot en volwassen, ze vlogen uit. En hadden wel wat anders te doen dan bij hun vader op bezoek te gaan, nietwaar. Aan de andere kant van het land, ook nog eens. Bovendien had ze haar gratis ov kaart moeten inleveren, nu ze was afgestudeerd, dus dat werd ook meteen wel een beetje begrotelijk, al dat gereis.
Nou ja, zo hoorde het ook, waarschijnlijk. De man was niet het soort vader dat daar over zeurde. Hij kon zelf ook in de trein stappen, dat wist hij heus wel, maar ja.. de andere kant van het land.. dat was wel even wat anders dan even een bakkie halen. En zat ze dáár nou wel op te wachten?
Goed. Maar vandaag had hij dus zijn dochter over de vloer. Met haar vriend. En de man had zich er een tikkeltje zenuwachtig over gemaakt, omdat zijn dochter het bezoek, telefonisch, op een bepáálde toon had aangekondigd. Een moeilijk te omschrijven toon, die er echter weldegelijk was geweest, meende de man te hebben gehoord. Een ondertoon. Een toon met een boodschap. De laatste twee keren dat hij de toon gehoord had, had zij kort daarna bekendgemaakt dat zij een vriend had (1), en dat zij daarmee ging samenwonen (2). En nu had de man zich dus een week lang zenuwachtig lopen maken wat het deze keer zou zijn, dat zij kwam bekendmaken. Hoewel hij eigenlijk wel een donkerbruin vermoeden had, bedacht hij opeens geschrokken. Oh nee!
Zijn vrouw lachte hem daar smakelijk om uit want dát vermoeden was wel érg donkerbruin. Vond zij. Zogenaamd. Want voor de zekerheid maakte ze er in de loop van de week wel héél erg veel grapjes over. En hoezo kwamen de babyfoto's van de jongens eigenlijk opeens weer ter tafel? Ach gut. Wat waren ze lief en wat waren ze klein.
En zo was de man die week dan wat aan het vermoeden gewend geraakt.
Maar nu wás zijn dochter er dus, en nu maakte ze helemaal niks bekend. Deed ze net of er niks aan de hand was. Die was misschien wel van plan het tot ver na het toetje te rekken. Dáár had de man geen geduld meer voor. Hij moest nog begínnen, met koken.
Wie lust er een glaasje port? Zette hij dus slinks zijn geheime wapen in. Ja was nee en nee was ja, zoveel wist hij zeker.
En ja, dat lustte zijn dochter wel. Een lekker glaasje port.
Okay.
Nou..
Was de man toch mooi een weekje vast opa geweest.