Decennium

Tien jaar geleden was het nu, deze week, dat hij zijn eerste stukjes op zijn weblog plaatste. Toen was dat ook nog wel iets min of meer origineels geweest, een weblog, tien jaar geleden. Dat had niet zomaar iedereen. Inmiddels was men eerder verbaasd dat je nou nog stééds van die lange stukken zat te tikken. Er waren immers snellere en hippere alternatieven? Waar in aantallen tekens werd gerekend, in plaats van in woorden. Inmiddels was een weblog hopeloos ouderwets. Misschien zelfs alweer bijna retro.
Maar goed.
Tien jaar dus. En al die tijd was hij er niet mee opgehouden, wat er ook gebeurde. En al was er nogal wat gebeurd ook, dát was in elk geval nooit een reden geweest er dan maar mee te stoppen. Integendeel, misschien, zelfs.
Wel was er de laatste jaren af en toe als vanzelf min of meer de klad in gekomen. Zónder reden. Uit luiigheid en geen zin. En dat gaf dan verder óók weer helemaal niks, want voor wie dééd hij het, eigenlijk? Voor zichzelf toch. Soms was alles gewoon al een keer gezegd en geschreven. Maar dan las hij weer eens een stukje terug, in het verleden, en dan wist hij het weer. Wat hij anders misschien allang weer was vergeten. En dat hij het dáárom opschreef. In een poging het te bewaren, wat allemaal maar voorbijging.
En ging hij dáárom ook met nieuwe moed verder. Maar ook soms wel een beetje omdat hij bij zichzelf dacht: het is nu al bijna tien jaar. Dat leek hem iets bijzonders, zo’n mooi rond getal. Dat moest hij maar zien te halen.
Nou. En nu was het dan zover. Tien jaar. Een decennium. En nu wist hij eigenlijk niet meer wat hij zich daar nou precies bij had voorgesteld. Of wat hij er verder nog over moest zeggen. Dan dat hij dat nu dus gehaald had.