Er waren fietsen inbegrepen bij het gehuurde vakantiehuisje in Bretagne. We hadden net meer dan tien uur in de auto gezeten, met Liber-t en Flux Libre over de péage, het was eind van de middag, nog lang niet donker, de zon scheen.. we besloten de vakantie meteen te beginnen met een fietstochtje naar de baai verderop. Als beloning voor de lange reis.
De fietsen stonden in de garage. Het waren er drie. Het waren ouderwetse fietsen, zonder accu’s, maar met dérailleurs, en een mandje aan het stuur. Op één of andere manier kon je zien dat het Franse fietsen waren, maar wat maakte het uit, dat verhoogde alleen maar het vakantiegevoel. Daar gingen we, wat onwennig lawaaierig schakelend de straat uit, de hoek om, een vriendelijk heuveltje op. Geen vuiltje aan de lucht, de banden vol met wind, wie doet ons wat.
Na het vriendelijke heuveltje zette de afdaling in, de bochtige en zeer steile afdaling naar de baai. Daar hadden we naïef genoeg misschien niet helemaal op gerekend maar daar vlogen we al. Mijn eerste uitgelaten, jongensachtige gedachte was: whoooo, dat gaat lekker hard. Onmiddellijk gevolgd door de tweede, meer praktisch ingestelde typisch Hollands ontnuchterende gedachte: dit moeten we straks ook weer omhoog zien te fietsen. Waarna die twee razendsnel werden ingehaald door een peloton van ronduit oude-mannen-gedachten als: hoe lang duurt deze afdaling nog, als er maar geen auto aankomt; houden die remmetjes het wel; ik heb geen fietshelm op; ik knijp nu al uit alle macht in die remmen; als ik maar niet uit de bocht vlieg; wat slingert die fiets..
Eenmaal beneden zo goed als op zwaartekracht en luchtweerstand tot stilstand gekomen, constateerden we met trillende knieën en dus achteraf dat er inderdaad wel iets op de remmen viel aan te merken. Bij één van de fietsen hing er zelfs een kabeltje los. We konden onszelf wel voor de kop slaan dat we ons met zoveel achteloze overmoed op een paar gammele fietsen van een Franse berg hadden gestort. Hoe oud en volwassen waren we eigenlijk. Jezus! Dat had heel anders af kunnen lopen, bekenden we elkaar schuldbewust. Maar enfin, nu was het dus niet anders afgelopen, en dat zou je toch ook een goed begin kunnen noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten