Op vakantie in Bretagne loop ik langs het Sentier des Douaniers. Het Smokkelaarspad, in het Nederlands, en van de andere kant van de wet bezien. De GR34. Een lange wandelroute die zeer nauwkeurig de grillige kustlijn van Bretagne volgt, langs baaien, inhammen en stranden. Een avontuurlijke wandeling over meestal zeer smalle paadjes, rakelings langs rotswanden en metersdiepe kliffen. Het is een prachtige dag, ik heb een geweldig humeur, het is schitterend weer. En hoewel de GR34 bekend staat als een zeer populaire wandelroute, kom ik nauwelijks medewandelaars tegen, dat is ook niet slecht.
Ik zeg nauwelijks want als ik even door de knieën moet om mijn veters opnieuw te strikken, het is of de duvel er mee speelt, komt een gezelschap met maar liefst drie honden de hoek om. Uiteraard lopen de honden los want al staan er bordjes dat de hond aangelijnd moet zijn, ook in Frankrijk gelden die alleen voor mensen zonder hond, opdat die weten dat het eventueel is toegestaan zich aan loslopende honden te ergeren, mits in lijdzame stilte.
Daar zit ik dus, in geknielde houding, met twee honden die nogal intimiderend in mijn gezicht staan te blaffen. Het zijn van die vervaarlijke vechthonden, ook nog. Waren het wolven geweest, hadden ze nu met Europese wetgeving in de hand als probleemwolf afgeschoten kunnen worden. Maar ja, het waren honden. En die genieten nog steeds de strikt beschermde status van de heiligheid. Kijk maar hoe de eigenaar van de honden vertederd toekijkt hoe zijn schatjes mij lief bedreigen. Er blijkbaar vanuit gaat, zoals veel hondeneigenaren doen, dat ik zijn hondjes ook wel leuk zal vinden.
Maar ik vind het helemaal niet leuk. Geagiteerd spring ik op, met mijn armen in de hoogte, maar weet in het Frans zo gauw niets beters te verzinnen dan een zeer hartgrondig Je n’aime pas les chiens!, wat niet helemaal recht doet aan mijn ware gevoelens maar zulke dingen leerde je vroeger nou eenmaal niet, op de middelbare school. Het levert me ook niets anders op dan een onverminderd vrolijk bonjour van de heer des gezelschaps, al wenden de bijbehorende dames hun blikken eensgezind in kille, stilzwijgende verontwaardiging af.
Heel even loop ik nog in goed Nederlands na te briesen van hou je fucking kuthond vast, maar het is zinloos, het zal nooit veranderen. En de dag is te mooi om hem te laten verknoeien door mensen met honden.
Uit: Terug op het smokkelaarspad, gepubliceerd op De Vrije Wandeling, weblog van een wandelaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten