Kan allebei

Niet dat het iets nieuws was, zo deze tijd van het jaar, nee.. daar kon hij zijn weblog eigenlijk wel op gelijkzetten, maar gedverdemme, wát een gezeul. Het was het begin van alwéér een nieuw jaar, waarvan je natuurlijk nú al wist dat het óók weer in een vloek en een zucht voorbij zou zijn om nóóit meer terug te keren, net als de jaren ervoor, en de man werd nogal op zijn kop gezeten door zijn eigen chagrijn. Het viel hem niet mee de man te zijn, deze dagen, zogezegd. Een blok aan zijn eigen been, was hij. Tjongejonge.
Terwijl er dus eigenlijk geen enkele reden was voor ontevredenheid. Maar dan ook helemaal geen enkele. Behalve de ontevredenheid zelve dan. Het ontmoedigende idee dat hij, wat hij ook deed en hoe het ook liep, aan het eind van de dag met een pestbui op de bank zat te vinden dat hij weer geen donder was opgeschoten vandaag. Nergens mee. Met géén van de honderdduizendmiljoen dingen die hij had willen doen en had zullen doen en had moeten doen. Er was altijd véél meer niet dan wel gedaan.
Zijn glas was niet halfvol, nee. Bepaald niet. Het was hartstikke leeg en het moest nodig afgewassen worden.
Dit stukje schreef ik op ditzelfde weblog op vrijdag 13 januari 2012. Dat is dertien jaar geleden. Ik kwam het toevallig tegen bij het random terugbladeren in het digitale verleden, wat ik zo af en toe doe, omdat dat natuurlijk één van de redenen is om een weblog bij te houden. Teruglezen wat een leuk leven je hebt. Ik weet niet waarom mijn oog aan uitgerekend dit stukje bleef haken, maar opvallend was het wel. Omdat ik vandaag namelijk exact hetzelfde stukje had kunnen schrijven. Sterker nog, ik had het bijna gedaan. Als ik dit stukje niet was tegengekomen. Verder zou het mij niet verbazen wanneer er in alle januaris van mijn weblog, en dat zijn er 23 inmiddels, een dergelijk stukje te vinden is. En nou weet ik dus niet of ik dat geruststellend of verontrustend moet vinden.