Er is weer een spaaractie bij de supermarkt. Nou ja, er is eigenlijk altijd wel een spaaractie bij de supermarkt. Dat je zegeltjes moet plakken of muntjes moet sparen voor een gratis handdoek, een gratis pannenset of korting op iets anders dat je niet nodig hebt. Ik bedank daar altijd vriendelijk voor want sneuer kun je het niet krijgen wat mij betreft. Sigaren uit eigen doos, ook nog eens een keer.
Deze weken is het dan weer eens zo’n spaaractie die vooral op kinderen is gericht, ik ken het nog van vroeger, toen mijn jongens nog jongetjes waren. Gratis waardeloze dingetjes en dangetjes bij tien of vijftien euro boodschappen die na verloop van tijd een onbedaarlijke hebzucht bij kinderen losmaken, omdat ze ze dan allemaal willen hebben, en waarvoor je als liefhebbende ouder dan geacht wordt net dat extra boodschapje in de kar te leggen. Wuppies, smurfen, dierenvriendjes, lubberdingen, voetbalplaatjes, flippo’s en wat al niet.
Moeders hebben de neiging daar zelf bijna nog fanatieker in te worden dan hun prinsenkinderen, zetten een drukke ruilhandel op met andere moeders, laten de kassière net zo lang door de stapel zakjes woelen en voelen tot het begeerde item is gevonden, maar deze vader heeft daar nooit zo heel erg aan meegedaan, toen zijn kinderen die leeftijd nog hadden.
Nu kunnen er dan zogenaamde mini’s gespaard worden. Miniatuur boodschappen. Kleine neppotjes pindakaas, kleine nepdoosjes eieren, kleine nepflesjes ketchup. Enzovoort en zo verder. Allemaal van plastic en alles afzonderlijk verpakt in zakjes van milieuonvriendelijk folie. Geproduceerd in China waarschijnlijk, door nijvere kinderhandjes, en met het vliegtuig ingevlogen om hier na verloop van tijd weer achteloos te worden weggeflikkerd. Het is maar goed dat er volgens de geleerden op twitter bij nader inzien toch geen enkel probleem met het klimaat blijkt te bestaan, want ik spaar ze nu ook. Voor mijn kleindochter. Voor in haar keukentje, dat ze thuis in de kamer heeft staan. Tja, je bent opa of je bent het niet. Ik heb al een flinke verzameling en vandaag krijg ik er weer twee bij, de kassière weet al dat ik ze hebben wil. De tweede krijg ik zelfs toegestopt zonder de vereiste dertig euro vol te hebben gemaakt, zo blij is ze dat ik eindelijk een keer leuk mee doe.
Wanneer ik op weg naar huis mijn kar met boodschappen naar de uitgang draai, word ik staande gehouden door twee paar vragende kinderogen. Of ik soms mini’s heb gekregen, bij de kassa, wordt er nogal bedeesd door de twee bijbehorende meisjes gevraagd. En inderdaad, zo ging dat, herinner ik me nu weer. Wanneer zo’n spaaractie eenmaal aansloeg moest je na je rondje supermarkt door een haag van opgewonden kinderen manoeuvreren die het allemaal op je wuppies, smurfen, dierenvriendjes, lubberdingen, voetbalplaatjes, flippo’s of wat al niet hadden voorzien. Nu dus op de mini’s.
Dat ik kleinkinderen heb, sputter ik aarzelend tegen. En dat ik ze daar dus zelf voor spaar. De meisjes begrijpen het, zij het licht teleurgesteld. Dat het niet per se hoeft, zeggen ze er nog bij. En dan ga ik alsnog door de knieën. Geef de meisjes ieder een zakje. Er zitten flesjes in, voel ik nog snel, die ik waarschijnlijk nog niet heb.
Ik ben toch ook een opa van niks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten