Als ik in de regen terugloop van de fietsenmaker vind ik een ansichtkaart op straat. Een analoge, handgeschreven ansichtkaart. Eerst denk ik dat de postbode die heeft laten vallen, die stond hier op de heenweg namelijk nog met stapeltjes post te hannesen, in regenpak, dus ik kijk de straat eens rond of ik haar nog zie; maar als ik dan het adres lees, blijkt het anders te zitten. Het adres is niet in deze straat, niet in deze stad. De postzegel is ook niet afgestempeld. Deze kaart moest nog worden gepost. Die is op weg naar de steeds moeilijker te vinden brievenbus aan iemands hand ontsnapt, uit iemands mandje gewaaid, uit iemands tas gevallen en ligt daar nu op de stoep, kromgetrokken in de regen.
Ik kan het niet nalaten te lezen wat er geschreven staat, in een kinderlijk meisjeshandschrift, met hier en daar een rondje als punt op de i.
“Lieve opa van harte gefeliciteerd Met je verjaardag! Het liefst was ik bij je geweest en een feestje gevierdt. Maar hopelijk Kan dat ooit. IK mis Je en hoop je weer eens te zien. xxxx je Kleindochter”
Een lieve kaart van een kleindochter aan haar jarige opa. Maar ook een tekst die vragen oproept. Want waarom kan ze niet bij haar opa op bezoek, om een taartje te eten voor zijn verjaardag? Zo ver weg woont hij niet, zie ik aan het adres. Maar blijkbaar is het er al veel langer niet van gekomen want ze mist haar opa, schrijft ze, en hoopt hem weer eens te zien. Hopelijk kan dat ooit, staat er zelfs, en dat klinkt toch weinig hoopgevend in mijn oren. Is opa al heel lang ziek, en te zwak om bezoek te ontvangen? Heeft opa ruzie gekregen met papa en mama en willen die hem nooit meer zien? Vinden ze het ook niet goed dat opa de kleinkinderen nog ziet? En is dat dan opa’s eigen schuld? Of kan hij er niks aan doen? Allemaal vragen. De antwoorden zal ik nooit weten.
Als man van goede wil doe ik de kaart alsnog op de bus, uiteraard, zodat opa weet dat er aan hem gedacht is, op zijn verjaardag. En dan hoop ik er maar het beste van, voor allebei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten