Goedgeluimd stap ik van de trein, op het station van onze gemoedelijke provincieplaats op het platteland. Perron twee, van de drie. Weer thuis. Goedgeluimd vanwege de welbestede, vriendschappelijke dag van museumbezoek met appeltaart die ik achter de rug heb vandaag. Ed van der Elsken in kleur, in het Nederlands Fotomuseum te Rotterdam. Lust for life, een tentoonstelling die zijn naam eer aan doet. Beslist een aanrader. Nog te zien tot 3 november meen ik, maar dit terzijde.
In het nog vroege donker klit de dorpsjeugd als gebruikelijk wat bij elkaar, rond de uitgang van het station. In het tunneltje, onder de afdakjes en tegen de hekken gehangen. Het toont misschien wat duister, vanwege de hoodies, de opgetrokken schouders, de militaristische kapsels. Het te harde praten en lachen. De schelle meisjesstemmen niet te vergeten. De onmiskenbare dampen. Maar ach, denk ik lankmoedig, ze moeten toch ergens rondhangen, voor hun verkennend jongens en meisjes gedoe. Daar deden we zelf vroeger ook geen kwaad mee tenslotte. Ed van der Elsken zou er wel raad mee weten. En ik ben goedgeluimd, dat helpt ook.
Tot ik mijn fiets met een in de fietsklem omgebogen voorwiel terugvind natuurlijk. Een slag als een achtbaan erin. Daar valt niet meer op te fietsen, dat zie ik meteen. En de fietsenmaker hoor ik ook al, over dure geintjes en beter een nieuwe kopen, het liefst natuurlijk bij hem. Dit is geen ongelukje, dat is duidelijk, daarvoor is er te ver doorgeduwd. Daarvoor is er te veel moeite gedaan. Dit is vastberaden opzet. Domme, respectloze vernielzucht.
Mijn stemming slaat om als een blad aan een boom. Kutpubers! Klootzakken! Dat staat hier maar doelloos rond te hangen, met die primitieve door drank en drugs in de kiem gesmoorde kleuterbreintjes. Dat staat hier maar hol te schreeuwen en dom te lachen en afval om zich heen te laten vallen. Dat staat hier maar andermans spullen te vernielen. Kan daar nou niet eens flink een knuppel overheen!? Zal ik er daar hier en nu eens een paar van op hun bek slaan?
Nee, zover komt het niet uiteraard, ik ben een beschaafd en redelijk mens. Maar van enige goedgeluimdheid is geen sprake meer.
De illustratie bij dit stukje is een schilderij van Ton Bouchier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten