Bij mijn wandelingen op vakantie vind ik het altijd moeilijk niet teveel in nostalgie te vervallen. Dat gaat eigenlijk vanzelf. Ik loop langs een beekje en zie mijn jongens er uren lang stenen in verleggen, dammen in bouwen, stokken in gooien.. jaren geleden alweer. Ik zie zo’n typisch Duitse Jagdstuhl - een vaak maar nauwelijks gecamoufleerde schiethut op hoge poten - en klim in gedachten de ladder met ze op, om te kijken of er kogelhulzen liggen, of iets anders spannends. Soms niet eens alleen in gedachten trouwens. Maar goed.
Is het erg, al die nostalgie? Ach welnee, dat ook weer niet. Ik heb soms het gevoel dat ik de dag van vandaag er tekort mee doe, maar verder doe ik er niemand kwaad mee, niemand wordt gekwetst. Het zijn mooie herinneringen aan een rijk recent verleden die nou eenmaal graag nog eens worden afgespeeld. Ik geniet ervan.
Ook nu weer. Al wandelend ben ik in een spectaculair, sprookjesachtig, betoverend stukje Eifel terechtgekomen - drie bijvoeglijke naamwoorden zijn hier volkomen op hun plaats. Walbert heet het, volgens de kaart, een Naturschutzgebiet. Onderdeel van wat wel de Schönecker Schweiz wordt genoemd. En ik weet zeker dat mijn jongens dit in die jaren ook fantastisch hadden gevonden. Die hadden hier zo een halve dag in het rond kunnen klimmen en klauteren en de mooiste avonturen beleven.
Volgens een informatiebord ter plekke is het een landschap dat honderden miljoenen jaren geleden ontstond, toen de oercontinenten Laurazië en Gondwana tegen elkaar aan botsten en de tussenliggende zeebodem als een tafellaken werd bijeengeveegd en opgevouwen. De imposante, tientallen meters hoge rotsformaties waar ik hier zo opeens tussen loop zijn de rechtop gezette brokstukken daarvan. De oplettende toeschouwer zou er talloze fossiele resten en afdrukken van zeeleven in moeten kunnen vinden, het leven waar het leven mee begon. Ik vind het meteen een buitengewoon fascinerend idee dat deze rotsen, waar ik nu mijn handen op leg, dus ook het dekor zijn geweest van de dinosauriërs. Dat ze onze verre, verre, verre betovergrootvaderen nog langs hebben zien komen, gewapend met speren en vuistbijlen. Nu zien ze mij hier ademloos staan kijken, maar het doet ze niks. En terecht. Voor hun is het zó weer voorbij. Een oogwenk in een eeuwigheid. Wat zullen ze over duizend jaar zien? Over honderdduizend jaar? Misschien dat ze dan weer deel uitmaken van de zeebodem.
Ik ben zo lyrisch enthousiast over deze ontdekking dat ik besluit er later in de week nog eens terug te keren, met mijn vrouw en mijn oudste zoon, die ook mee is op vakantie, om het ze te laten zien. Om het ze te laten voelen. En ik hoop natuurlijk dat bij mijn zoon nog een keer hetzelfde lichtje op gaat als bij mij.
Nou. Goed. Hij gaat gewillig met ons mee, dat moet gezegd, hij klautert niet onwelwillend achter ons aan, of voor ons uit en desgevraagd is het ook best wel mooi allemaal, maar ja, het zijn stenen, vindt hij. Grote stenen, maar stenen. We lopen hier in de prehistorie maar belangrijker is de vraag of er bereik is of niet. 4G of geen 4G. Voortdurend wordt het gecheckt en als het er is moet er gebruik van worden gemaakt. Voor het één of ander, ik heb geen idee. Het is de moderne tijd, kun je denken, al zal de gemiddelde Neanderthaler ook niet direct bezig zijn geweest met de schoonheid van dit alles, dus.. ja..
Ben ik nu teleurgesteld? Nee, welnee, dat niet. Wat geweest is is geweest, en het gaat, zoals het gaan moet.. voorbij. En voor nostalgie is die jongen nog niet oud genoeg.
Ik vind nog wel een kaakbeen, van een zwijn, of een ander dier. Er zit nog een heel rijtje gave kiezen in. Vroeger zouden we die onder luid gejuich meegenomen hebben, in de leeggegeten broodtrommel, in een zakdoekje gewikkeld, om thuis toe te voegen aan onze verzameling van dingen uit de natuur. Nu houd ik het bij een foto, want ja..
Maar daar heb ik later dan wel weer spijt van gekregen.
Eerder gepubliceerd op De Vrije Wandeling, weblog van een wandelaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten