Met mijn jongste zoon maak ik sinds kort regelmatig een lange wandeling. We zijn dan een dag onderweg, een rugzak met leeftocht omgebonden en wandelschoenen aan de voeten. Hij is 19 inmiddels en blijkbaar kan het dan wel weer, wandelen met je oude vader. Ik las ook ergens dat wandelen hip wordt, onder jongeren. Misschien is dat dus waar. Misschien straalt de hipheid ook wat op mij af. Wie zal het zeggen. Hoe het ook zij, ik geniet van de wandelingen. En van zijn gezelschap, het samen zijn als vader en zoon.
Vandaag lopen we dicht bij huis, op en langs de Westfriese Omringdijk. Na wat over grasdijkjes gelopen te hebben, moeten we een hekje over waaraan een bordje hangt met de universeel verontrustende waarschuwing: pas op voor de stier. Maar ach.. de kans dat je in deze barre tijden nog een echte stier van vlees en bloed in een weiland rond ziet lopen lijkt mij eerlijk gezegd zo goed als nihil, zelfs koeien worden al een bijzonderheid in de wei, dus waarschijnlijk hangt het bordje er voornamelijk voor de authentieke sfeer. Stel ik mijn zoon gerust. Al lopen er wel een aantal schapen achter het hek met vervaarlijk uitziende horens.
Zodra we over het hekje zijn, drommen de beesten opdringerig om ons heen. Mijn zoon vindt dit een tikkeltje verontrustend, in combinatie met de vervaarlijke horens waarschijnlijk, en misschien ook wel het bordje. Het is niet dat hij zich naar de overkant háást, om het weiland daar weer uit te klimmen, terug naar het veilige asfalt.. hij doet er ook niet langer over dan strikt noodzakelijk.
Ik ben hier toevallig deze week al eerder geweest, tijdens een andere wandeling, en ik meen vrij zeker te weten dat dit welvaartsschapen zijn, die bij mensen met rugzakjes al meteen de conclusie trekken dat er wat te vreten valt. Ik doe dus een beetje laconiek. Een beetje wereldwijs. Ik wil zelfs niet uitsluiten dat ik een beetje stoer doe, voor mijn huiverige jongste zoon. Dat krijg je, als je zonen zo boven je uit beginnen te steken. Baarden gaan dragen.
Ik blijf met enige branie tussen de schapen hangen, spreek ze licht uitdagend toe, pak er eens één bij de horens. Maar dan neemt er toch eentje een aanloopje, een paar stapjes naar achteren, de kop naar beneden. Dan word ik toch inderdaad bijna op de vervaarlijke horens genomen, door een welvaartsschaap met een kort lontje. Maak ik toch ook snel dat ik over het hekje kom.
Tja, het is niet anders.
Nu hoop ik alleen maar dat mijn zoon dit niet gezien heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten