De wereld een beeldentuin

Een beginnersfoutje was het eigenlijk. Zo begon het. Zo ontstond het idee, bedoel ik. In de beeldentuin van het Kröller Müller Museum, nota bene. Ik was in mijn eentje op fietstocht door Nederland, langs beeldenparken, -tuinen, -bossen  en -routes. Ik was net weer vrijgezel, op zoek naar mezelf, een nieuw leven, iets anders.. ik zat op de kunstacademie.. ik stond open voor alles.
Alles!
En zo liep ik, in de beeldentuin van het Kröller Müller museum dus, belangstellend rondjes om een manshoge, vierkante sculptuur van beton, waar een soort metalen roosters in verwerkt waren. Of ik het mooi vond, kan ik me niet meer herinneren, maar dat deed er ook helemaal niet toe in die dagen. Ik trachtte zijn zeggingskracht te doorgronden, haar zijn te absorberen. De aanwezigheid te beleven.
Tot ik ontdekte dat hier geen bordje bij stond, zoals bij de andere sculpturen. En daarna dat het dus ook helemaal geen sculptuur wás, maar de ontluchting van de kelders van het museum, of zoiets. Een tikkeltje gênant natuurlijk, zeker voor een kunstacademiestudent, maar gelukkig had verder niemand het gezien. Behalve ikzelf.
En dat was óók gelukkig, dat ik het zelf wél gezien had, want daar was meteen het idee. Ik had hier iets dat níet als kunst bedoeld was, tóch als zodanig staan bekijken. En gewaardeerd.  En dat maakte dus pas wat uit toen ik eenmaal ontdekt had dat het eigenlijk helemaal geen kunst wás, waar ik zo indringend naar had staan kijken.
Een interessante kwestie. Wat zei dat over mij? Wat zei dat over kunst? Ik had geen idee, maar ik besloot er een thema van te maken, voor de foto’s onderweg, op mijn fietstocht, dan kwam ik er allicht vanzelf achter.
Jaren geleden, is dit allemaal. Eeuwen, misschien wel. En nog altijd kom ik ze tegen, de dingen langs de weg. Langs mijn pad. Steeds meer. Het ís geen kunst, maar zou het net zo goed wél kunnen zijn. Waarom niet? Het is maar net hoe je het bekijkt. En of je het wilt zien.
Of het iets over kunst zegt, en wat dan precies, weet ik nog steeds niet. En ach, ik vind het ook niet meer zo belangrijk eigenlijk, eerlijk gezegd. Want inmiddels heeft dit beginnersfoutje geleid tot een flinke particuliere collectie GeenKunst, zoals ik het maar ben gaan noemen. Waar ik zelf in elk geval veel plezier aan beleef. Hier een willekeurig voorbeeld:





















'Zij hadden elkaar niks meer te zeggen'

Voor een uitgebreidere rondleiding door de expositie:  GeenKunst