Beleefd

Pardon, hoorde de man achter zich, bij de kassa van de supermarkt. Nietsvermoedend stond hij over zijn karretje en de lopende band gebogen, druk in de weer met de boodschappen en blijkbaar stond hij daarbij iemand in de weg. Ja, dat kon gebeuren, dat was helemaal niet erg. Het paste ook allemaal maar net soms, al die klanten met hun volle karren in het smalle gangpaadje tussen de kassa’s door. Met ook nog dat hekje in het midden, en de goed-Hollandse traditie om zo dicht mogelijk op elkaar te dringen uit angst dat er anders een ander voorkroop. Kinderwagens, rolstoelen met uitstekende krukken, heen en weer drentelende kleuters. Kleuters die het hekje als klimrek gebruikten. Mensen die weer terug moesten, langs de rij, omdat ze de broccoli niet hadden afgewogen. Mensen die er langs wilden zónder boodschappen, of een vergeten boodschap die er ook nog bij moest, of met de afgewogen broccoli. Het kon allemaal en de man vond het altijd allemaal best, als er iemand pardon zei, deed híj een stapje opzij. Nu ook. Vriendelijk en misschien zelfs alvast wat verontschuldigend glimlachend keek hij even om. Maar zijn welwillende blik ketste af op een sportschoolbrede en onverzettelijke rug, die hem geen blik waardig keurde. De zojuist door hem vrijgemaakte ruimte werd zéér overtuigend ingenomen door een imponerende verschijning. Een mooi exemplaar van de homo sapiens alpha, zogezegd. Het standaardplaatje: kaalgeschoren hoofd, ingeschroefde oorringen, trainingsjack, capuchon, joggingbroek, sportschoenen, héél veel biceps en triceps en wat al niet en vast ook nog wel ergens een flinke tattoo. En zo’n vierkant sikje aan zijn onderlip. Wijdbeens, de machtige armen over elkaar en zich nog breder makend dan hij toch al was, nam de imponerende verschijning zoveel mogelijk ruimte in, in twee rijen tegelijk. Hoewel hij niet in de rij stond, uiteraard, de rij stond om hem heen. Hij stond hier want hij stond hier. Mocht dat soms niet? Hij roffelde nog net niet op zijn borst, dacht de man elitair. Toch vond hij het ook wel weer grappig dat zo iemand daar dan dus eerst pardon voor zei.