Vondst

Het was uit pure lamlendigheid, ik zal het eerlijk toegeven. Het land zuchtte onder een hitteplan, van alle kanten werd je toegebeten dat je vooral veel water moest drinken en binnen moest blijven. Rustig aan, geen onnodige inspanningen. Ramen en deuren gesloten. Zeker als je wat ouder was. Nou beschouw ik mezelf nog niet als wat ouder, maar het zit er wel aan te komen natuurlijk, met de grote 65 in zicht. En met onnodige inspanningen kun je sowieso niet voorzichtig genoeg zijn.
Zodoende zat ik binnenshuis mijn tijd aan de laptop te verbeiden, omdat het op de volkstuin inderdaad ongezond niet te harden zou zijn en het schilderen van de buitenboel - of ieder ander klus- of huishoudelijk werk - me nu onder de onnodige inspanningen leek te vallen. En zo kwam het dan, iedereen herkent het, dat ik tegen het eind van de dag, vóór het eten koken, mijn eigen naam nog even intikte in de zoekbalk van Duck Duck Go. Ik schaam me er verder niet voor.
En omdat ik een aantal weblogs bijhoud en ook anderszins wel eens de aandacht zoek, leverde dat een aardig rijtje zoekresultaten op. Waaronder inmiddels zelfs twee overlijdensberichten van mensen met dezelfde naam, maar daar wilde ik het niet over hebben. Waaronder ook een advertentie op een online tweedehands boekwinkeltje waarin mijn inmiddels 25 jaar oude versjesboekje Op Twee Oren in goede staat te koop werd aangeboden, voor € 7,50, exclusief verzendkosten. Maar ook daarover wilde ik het niet hebben.
Wat ik namelijk ook aantrof tussen al die resultaten was mijn verloren gewaande schilderij, waar ik al eens eerder een stukje over schreef. Een schilderij dat ik maakte voor mijn eindexamenexpositie aan de Haagse kunstacademie en dat ik daar, samen met een tweede schilderij, ik was nog jong en veelbelovend, verkocht aan de Haagse kunstuitleen.
Ik schreef in dat stukje hoe ik dat tweede schilderij later weer op mocht komen halen omdat het anders vernietigd zou worden, wegens overtolligheid. En daar blijkt dat het geheugen ook maar een gebrekkig en onvolledig archief is, want bij doorklikken op dit resultaat bleek dat er bij de Haagse kunstuitleen, die inmiddels overigens om niet na te volgen redenen Heden/Today blijkt te heten, twéé schilderijen te huur zijn van Jos van Venrooy, want ik voerde nog de y-grec van mijn vader. Een geel en een blauw, om het maar even simpel te houden.
Het gele was het verloren gewaande schilderij, dat dus nog altijd geduldig in de rekken van de kunstuitleen staat te staan. Het blauwe was niet het schilderij dat ik van vernietiging gered had door het braaf weer op te komen halen. Uiteraard. Het was een schilderij waarvan ik het bestaan niet meer wist. Dat ik volledig was vergeten. Zelfs nu ik er de tamelijk slechte foto van op mijn scherm zag staan ging er niet meer dan een klein lampje branden, ergens op de achtergrond, hoewel het wel zeer duidelijk van mij was, dat wel.
En nu komt het, volgens een klein driehoekje rechtsbovenin de tamelijk slechte foto was dit schilderij verhuurd. Veertien euro per maand, betaalde iemand daarvoor. Wie weet hoe lang al. Je kon je er zelfs voor op de wachtlijst laten zetten.
Kijk, dat zijn toch de betere zoekresultaten. Opeens blijk ik toch nog kunstenaar te zijn, zonder dat ik het zelf wist. En mijn verloren gewaande schilderij is weer terecht. Ik overweeg het nu zelf te gaan huren. Voordat iemand anders het doet.