Goed, ik ging mijn boodschappen dus voorlopig even ergens anders halen. Normaalgesproken ben ik een vaste klant van één en dezelfde supermarkt. Niet uit loyaliteit of andere nobele overwegingen maar puur uit gemakzucht: je weet zo’n beetje waar alles staat, je maakt huphup je vaste rondje en voor je het weet is het godzijdank weer achter de rug. Zo leuk is het niet, elke keer maar weer dat boodschappen doen.
Nu mijn vaste supermarkt zich ondanks alles uitbundig in het oranje had gestoken, met vlaggen en wimpels en Toppers en Donnies, en je bij de kassa moest uitleggen dat je juichzegels niet zo toepasselijk vond, zag ik mijn kans schoon daar toch een woke punt te maken. Zo eenvoudig is dat namelijk niet, in mijn situatie. Niet kijken is geen optie want ik kijk sowieso al nooit voetbal. Omdat het bloedstollend saai en vervelend is. Maar ook omdat ik het zonder mensenrechtenschendingen en serviel geslijm bij corrupte, dictatoriale regimes al een abject geldverslindend verschijnsel vind. Niet kijken en niet naar Qatar afreizen zet in mijn geval dus geen zoden aan de dijk, dat stond toch al niet op de planning.
Niet dat ik dacht dat mijn boodschappen ergens anders halen wel zoden aan de dijk zou zetten, maar je moet toch iets, met je machteloze woke overtuigingen. Wat me bovendien stoorde aan de supermarkt was dat er nogal opzichtig net gedaan werd of het helemaal niet over het wk ging, al dat oranje geweld, maar over sport in het algemeen. Nergens een voetbal, nergens een Q, nergens een directe verwijzing naar het wk. Helemaal de van alle walletjes meeëtende Hollandsche koopmansgeest. Bah. Ik ging mijn boodschappen voorlopig wel even ergens anders doen.
Mijn gezin was weinig onder de indruk en voorspelde me dat ik dan binnenkort waarschijnlijk helemaal nergens meer boodschappen zou kunnen halen en wat gingen we dan eten? Maar ik hield dapper stand en dwaalde ontheemd mijn weg zoekend door een andere supermarkt waar ze alles sinds ik er de laatste keer was een andere plek hadden gegeven, waar het immer veel te druk was naar mijn zin, waar het vegetarisch aanbod nog altijd aan de karige kant was maar waar in elk geval geen oranje toestanden rondhingen.
Tot gisteren.
Gisteren reed ik mijn karretje zachtjes grommend over een enorme vloersticker waarop twee oranje leeuwen, zonder voetbal maar met roodwitblauwe schmink en oranje HOLLAND sjaaltjes, met grote letters zogenaamde brulsmullers aanprezen. Ik ga niet uitleggen wat dat zijn, het is al erg genoeg allemaal. Het leek er dus op dat mijn gezin gelijk ging krijgen.
Tot vandaag.
Vandaag besloot ik dat, als het dan toch overal even erg was, ik net zo goed naar mijn vorige supermarkt terug kon keren, waar het altijd wat rustiger is en het vegetarisch aanbod aanzienlijk uitgebreider. En waar ik nu tot mijn verbazing vaststelde dat alle oranje spandoeken, Toppers en Donnies, vlaggen, wimpels en spencers waren verwijderd. Niks meer. Als sneeuw voor het klimaat. Zelfs werd er niet meer met juichzegels geleurd bij de kassa.
Nu ga ik mezelf niet rijk rekenen en denken dat mijn kleine boycot of mijn boze stukje dus wel zoden aan de dijk hebben gezet. Nee zeg. En over de supermarkt maak ik me ook geen illusies: de Hollandsche koopman heeft een ruggengraat van knaken en elke overweging is puur een financiële.
Wel denk ik voorzichtig dat er dus blijkbaar meer mensen zijn die zich aan het smakeloos hoereren hebben gestoord. Dat er klachten zijn ingediend, opmerkingen gemaakt, vragen gesteld.. genoeg om de supermarkt ervan te overtuigen de boel maar weer op te ruimen. En dat onze woke overtuigingen dus toch zoden aan de dijk kunnen zetten, als we ze maar met genoeg laten horen. En dat er dus misschien toch nog een klein beetje hoop zou kunnen zijn voor de wereld. Een heel klein beetje maar, te weinig waarschijnlijk, maar altijd beter dan niks.
Wat vooraf ging
Geen opmerkingen:
Een reactie posten