Zoden aan de dijk

Goed, ik ging mijn boodschappen dus voorlopig even ergens anders halen. Normaalgesproken ben ik een vaste klant van één en dezelfde supermarkt. Niet uit loyaliteit of andere nobele overwegingen maar puur uit gemakzucht: je weet zo’n beetje waar alles staat, je maakt huphup je vaste rondje en voor je het weet is het godzijdank weer achter de rug. Zo leuk is het niet, elke keer maar weer dat boodschappen doen.
Nu mijn vaste supermarkt zich ondanks alles uitbundig in het oranje had gestoken, met vlaggen en wimpels en Toppers en Donnies, en je bij de kassa moest uitleggen dat je juichzegels niet zo toepasselijk vond, zag ik mijn kans schoon daar toch een woke punt te maken. Zo eenvoudig is dat namelijk niet, in mijn situatie. Niet kijken is geen optie want ik kijk sowieso al nooit voetbal. Omdat het bloedstollend saai en vervelend is. Maar ook omdat ik het zonder mensenrechtenschendingen en serviel geslijm bij corrupte, dictatoriale regimes al een abject geldverslindend verschijnsel vind. Niet kijken en niet naar Qatar afreizen zet in mijn geval dus geen zoden aan de dijk, dat stond toch al niet op de planning.
Niet dat ik dacht dat mijn boodschappen ergens anders halen wel zoden aan de dijk zou zetten, maar je moet toch iets, met je machteloze woke overtuigingen. Wat me bovendien stoorde aan de supermarkt was dat er nogal opzichtig net gedaan werd of het helemaal niet over het wk ging, al dat oranje geweld, maar over sport in het algemeen. Nergens een voetbal, nergens een Q, nergens een directe verwijzing naar het wk. Helemaal de van alle walletjes meeëtende Hollandsche koopmansgeest. Bah. Ik ging mijn boodschappen voorlopig wel even ergens anders doen.
Mijn gezin was weinig onder de indruk en voorspelde me dat ik dan binnenkort waarschijnlijk helemaal nergens meer boodschappen zou kunnen halen en wat gingen we dan eten? Maar ik hield dapper stand en dwaalde ontheemd mijn weg zoekend door een andere supermarkt waar ze alles sinds ik er de laatste keer was een andere plek hadden gegeven, waar het immer veel te druk was naar mijn zin, waar het vegetarisch aanbod nog altijd aan de karige kant was maar waar in elk geval geen oranje toestanden rondhingen.
Tot gisteren.
Gisteren reed ik mijn karretje zachtjes grommend over een enorme vloersticker waarop twee oranje leeuwen, zonder voetbal maar met roodwitblauwe schmink en oranje HOLLAND sjaaltjes, met grote letters zogenaamde brulsmullers aanprezen. Ik ga niet uitleggen wat dat zijn, het is al erg genoeg allemaal. Het leek er dus op dat mijn gezin gelijk ging krijgen.
Tot vandaag.
Vandaag besloot ik dat, als het dan toch overal even erg was, ik net zo goed naar mijn vorige supermarkt terug kon keren, waar het altijd wat rustiger is en het vegetarisch aanbod aanzienlijk uitgebreider. En waar ik nu tot mijn verbazing vaststelde dat alle oranje spandoeken, Toppers en Donnies, vlaggen, wimpels en spencers waren verwijderd. Niks meer. Als sneeuw voor het klimaat. Zelfs werd er niet meer met juichzegels geleurd bij de kassa.
Nu ga ik mezelf niet rijk rekenen en denken dat mijn kleine boycot of mijn boze stukje dus wel zoden aan de dijk hebben gezet. Nee zeg. En over de supermarkt maak ik me ook geen illusies: de Hollandsche koopman heeft een ruggengraat van knaken en elke overweging is puur een financiële.
Wel denk ik voorzichtig dat er dus blijkbaar meer mensen zijn die zich aan het smakeloos hoereren hebben gestoord. Dat er klachten zijn ingediend, opmerkingen gemaakt, vragen gesteld.. genoeg om de supermarkt ervan te overtuigen de boel maar weer op te ruimen. En dat onze woke overtuigingen dus toch zoden aan de dijk kunnen zetten, als we ze maar met genoeg laten horen. En dat er dus misschien toch nog een klein beetje hoop zou kunnen zijn voor de wereld. Een heel klein beetje maar, te weinig waarschijnlijk, maar altijd beter dan niks.

Wat vooraf ging

De stem van de koopman

Of ik juichzegels spaarde, werd mij bij het afrekenen van de boodschappen gevraagd. Juichzegels. Er kan altijd wel wat gespaard worden, bij de supermarkt, het zal de Hollandsche volksaard zijn. Het idee dat je iets gratis krijgt heeft een onuitroeibare aantrekkingskracht op den Nederlandschen huisvrouw. Meestal gaat het om zaken die je al hebt - messen, glazen, borden, pannen - of anders wel dingetjes en dangetjes die je niet wilt hebben, plastic zooi, prullaria en andere milieuvervuiling. Niet lang geleden was de dagelijkse vraag zelfs of ik ook spaarde voor de nieuwe auto van Max Verstappen. Waarop mijn dagelijks flauw antwoord dan was dat Max Verstappen dat zelf maar moest doen. Tja, je moet toch iets met je machteloze woke overtuigingen.
Maar goed, nu waren het dus juichzegels. Het was me bij binnenkomst al opgevallen dat het er opeens wel weer erg oranje aan toe ging, in de supermarkt. Spandoeken, vlaggetjes, hesjes, leeuwen en meer dan levensgrote kartonnen Toppers en Donnies, allemaal even oranje. En al boodschappend bedacht ik me dat het toch ook godgeklaagd was dat zo’n supermarkt evengoed weer hysterisch los ging op het wk voetbal, omstreden evenement of niet. En dat die hoeren van de Toppers er blijkbaar ook geen probleem in zagen hun met fotoshop uitgestreken smoelen aan het verdienmodel te verhuren. En dan had ik van dat schielijk ingeslikte reclamespotje met 6500 hossende bouwvakkers nog niet eens gehoord. Hoe cynisch je ook in het leven staat, je blijft je verbazen.
Bij nadere bestudering van het oranjegeweld viel me trouwens wel langzaamaan op dat er nergens een bal in beeld was. Geen voetballers. Het woord voetbal of wk werd niet genoemd. Je kon sparen voor een hoofdspencer voor supporters. Het is wrang om te bedenken dat er mensen betaald worden voor het verzinnen van dit soort kreupele ongein terwijl de halve cultuursector wordt wegbezuinigd maar dat is een ander verhaal. Laat ik me over één ding tegelijk kwaad maken. Want nu zie ik dat aan de randen van het spandoek met de jolige polonaise van Toppers en Donnies nog vier andere mensen figureren, al is het een stuk minder nadrukkelijk. En als je echt héél goed kijkt zie je dat die mensen schaatsen aan hebben. Heel fletse noren. Maar schaatsers zijn het zeer zeker niet. Nee. Het zijn anonieme excuustruzen die de schone schijnheiligheid moeten ophouden dat het hier, al ademt de hele kampanje luidruchtig louter voetbal, niet om het wk voetbal gaat. Veel Hollandscher kun je het niet krijgen.
Of ik juichzegels wil.
Nee, dank u, er is niet zoveel om voor te juichen wat mij betreft. En hoewel ik mij geen illusies maak over de rest van de wereld, doe ik mijn boodschappen voorlopig even ergens anders.