Komt voor de val

Goed, nog even over dat ritje op de mountainbike, want daar is het laatste woord toch nog niet over gezegd. Met jeugdig elan begon ik eraan, een man wordt immers geacht zo jong te zijn als hij zich voelt. Die mountainbikes stonden er, ze waren ervoor gehuurd, we hadden ze net opgehaald, niemand anders meldde zich voor het voorgestelde ritje, het was mooi weer, we waren er een paar daagjes op uit.. waarom niet, dacht ik. Out of the box met die geit. En voor ik het wist jakkerde ik achter mijn vriend aan over een mountainbikeparcours. Tot zover vertel ik niks nieuws. En als ook al gezegd, ik stapte op met gemengde gevoelens, de schrik sloeg me om het hart toen we het veilige asfalt verlieten, maar ik vond het dus eigenlijk wel leuk. Het ging eigenlijk best lekker. Ik sloeg, vond ik zelf, helemaal geen gek figuur.
Het was sowieso een bijzondere dag vandaag omdat het 4 juni was. 4 juni is de dag dat ik, vier jaar geleden, werd geopereerd. Een open hartoperatie met drie bypasses die wegens lekkage meteen dezelfde dag een tweede keer moest worden uitgevoerd. Dan is dat hier ook maar een keer gezegd. Beslist een traumatische ervaring kan ik u vertellen. Ik heb twee maanden krom gelopen van de pijn, kon geen kleding aan mijn borst verdragen van ellende en het heeft me zeker een jaar gekost om er fysiek weer een beetje bovenop te komen. Mentaal is het vier jaar later nog altijd een beladen dag die ik drie weken van tevoren al aan zie komen. Ik heb me destijds tot de laatste dag verzet tegen het idee dat die operatie nodig was en mede door het feit dat ik ook nu nog bijna dagelijks last heb van zenuwpijn aan mijn borst heb ik nog steeds regelmatig dwarse buien waarin ik mij afvraag hoeveel ik er nou eigenlijk mee ben opgeschoten. Waarin ik mijzelf vervloek dat ik er ooit aan ben begonnen, ook wel.
En nu vloog ik dus met een noodgang over een smal en kronkelig zandpad door de bossen, op een mountainbike, heuveltje op heuveltje af, in het kielzog van mijn geoefende vriend, zonder een centje pijn, en ging dit allemaal door mijn hoofd. Ik ga niet zeggen dat ik dankbaar was, dat niet, nee. Maar misschien was dit wel een zeldzaam moment van inzicht. Erkenning van het idee dat ik er misschien wel degelijk op was vooruitgegaan. De weg naar acceptatie. En dat juist op deze dag. Mooi.
Het was daarom jammer dat ik amper tien minuten na al deze mooie en wijze gewaarwordingen bij een steile afdaling de controle over de fiets verloor, in de berm terecht kwam, een boomstronk raakte, over de kop sloeg en naar adem happend met het zwart voor de ogen en minstens twee gekneusde ribben op het bospad eindigde.
Ja, dat was jammer.