Ik had een bus verf nodig. Beits eigenlijk. Blackwash, om precies te zijn. De bus in mijn werkplaats was zo goed als leeg, ik gebruik het dan ook graag. In de schappen van de bouwmarkt was het om één of andere reden niet meer te vinden. Vele gradaties wit en bruin, maar geen zwart. Wel antraciet, maar dat is een moeilijk woord voor grijs, en grijs is geen zwart. Laat staan black.
Toch wilde ik het hebben. Gelukkig leven we in moderne tijden, online bleek het nog wel te bestaan, al was het, volgens de site van de bouwmarkt, schaars. Snel plaatste ik één van de laatste bussen in mijn virtuele winkelwagentje, lichtte als gevraagd mijn doopceel, betaalde en de bus was van mij. Ideaal. Zodra ik hem af kon halen bij mijn bouwmarkt zou ik een berichtje krijgen, werd mij beloofd.
Dat berichtje was er met een halve dag, of nog sneller, waaruit ik de voorzichtige conclusie trok dat mijn bus niet van ver weg uit één of ander centraal magazijn had hoeven komen maar dat mijn eigen bouwmarkt de schappen gewoon niet zo nauwkeurig bijvult. Maar goed, mijn bus verf stond klaar.
Of ik de afhaalcode bij me had, vroeg het meisje achter de balie. Dat had ik niet. Niet uit recalcitrantie, wat best had gekund, maar omdat het me niet was opgevallen dat die erbij zat, bij het berichtje.
Op welke naam het stond en om welk artikel het ging, vroeg het meisje daarna. Vragen die ik wel kon beantwoorden en niet veel later stond het meisje achter de balie met mijn bus verf in haar handen. Aan de bus zat een gevouwen a4 geplakt waarop met grote viltstiftletters mijn naam stond geschreven en de geprinte informatie was hoogstwaarschijnlijk mijn doopceel, dat ik online dus niet helemaal voor niets had gelicht. Alles kwam goed.
Of ik de afhaalcode bij me had, vroeg het meisje toen naar de bekende weg.
Even viel er een stilte. Het was een korte maar ongemakkelijke stilte, beiden wachtten we op wat komen ging. Het meisje met mijn bus verf, ik met lege handen.
Dat ze het artikel helaas niet mee kon geven zonder de afhaalcode, moest het meisje mij tot haar spijt mededelen. Ook niet als ik, zoals ik praktisch aanbood, ter controle mijn id liet zien. Dat mijn naam in koeienletters op het papier stond maakte niet uit. Dat mijn volledig adres op het papier stond maakte ook niet uit. Dat ik al betaald had, dat ik immers precies wist wat ik kwam halen.. het meisje was onvermurwbaar. Het kon niet want het kon niet, dus het kon niet.
Toen ik een uurtje later zwijgend mijn afhaalcode aan hetzelfde meisje overhandigde, ging zij in de computer kijken om welk artikel het ging. En op welke naam het stond. Niet veel later overhandigde ze mij mijn bus verf. Beits, eigenlijk. Blackwash, om precies te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten