Mijn telefoon was weg. Groter schrik is bijna niet denkbaar in onze tijden. Ik was op de tuin en wilde naar huis bellen, voor het één of ander, maar ik greep mis. Geen telefoon. Schrik dus. Ik wist wel meteen waar hij was: op het toilet. Daar was ik net geweest en daar had ik hem uit mijn broekzak gelegd om een fatale duik te voorkomen. Dat was me een paar weken geleden namelijk overkomen, tot mijn grote schande, en dat zal me niet nog eens gebeuren. Maar nu lag mijn gloednieuwe telefoon dus onbeheerd op een openbaar toilet, dat was nauwelijks beter. Met tot overmaat van schrik mijn bankpas in het hoesje gestoken. Dat leek me handig, dat ik niet overal mijn feitelijk overtollig geworden portemonnee hoefde mee te slepen. Dat hippe handigheidje kon me nu wel eens duur komen te staan.
Als een haas fietste ik terug naar de toiletten - die zijn nogal ver vanuit mijn tuin gezien, vandaar de fiets - en hoopte er licht paniekerig het beste van.
Halverwege de rit botste ik bijna op één van mijn medetuiniers, een wat oudere Indonesische mevrouw, en zij had mijn telefoon in haar hand, zag ik in een flits.
U heeft mijn telefoon gevonden! riep ik haar opgetogen toe. Maar dat wist de mevrouw zo net nog niet. Ze vond hem namelijk op het damestoilet, en ik was geen dame.
Ik zei dat dat klopte maar dat ik ook geen heer was omdat ik immers op de dames was geweest, omdat de heren bezet was. Maar de mevrouw was niet gediend van spitsvondige grapjes.
Dat dat héél slordig van mij was, hield ze mijn telefoon in de lucht. Het damestoilet zag ze blijkbaar door de vingers, voor deze keer.
Dat alles in mijn telefoon stond. Alles! Telefoonnummers, alles! Een nieuwe bankpas had ik aan moeten vragen, mijn bankrekening blokkeren.. Gedoe! Héél slordig, vond zij het nog maar eens een keer. En het was een gloednieuwe, peperdure telefoon, ook nog!
Met een afkeurend geluidje en een bestraffende blik overhandigde ze mij mijn telefoon.
Mij restte niets dan een bedremmeld dank u wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten