In verband met op handen zijnde vaccinaties was ik voor de zekerheid op zoek naar gele kaarten en groene boekjes. De gele kaarten zaten in de groene boekjes, dat wist ik zeker. Waar de groene boekjes waren, daarvan had ik geen idee. Jaren niet gezien. Het werd een lange safari door kasten, dozen en mappen en dat werd, zoals dat gaat, allengs ook een nostalgische tocht langs het pad der herinnering. Een hinkstapsprong door de geschiedenis. Ik kwam van alles tegen. Dagboeken, zwemdiploma’s, schoolrapporten, cijferlijsten, officiële documenten. En foto’s, veel foto’s. Schoenendozen vol.
Verstopt tussen de krantenknipsels vond ik een foto die ik eigenlijk vergeten was, die me bijna niet bekend voorkwam. Mijn dochter stond er op. Mijn dochter toen ze nog klein was. In haar roze regenpak. Met een nietje zat de foto vast aan een A4tje met tekst. Getypte tekst. Toen ik het las wist ik het weer. Ik had de foto met begeleidende tekst ingezonden aan een lezersrubriek in de Volkskrant. De mooiste foto van de wereld, heette die rubriek. Vakantiefoto’s, werden gevraagd. Met een tekstje. Ach ja. Mijn inzending werd niet geplaatst, ik weet nog dat ik daar teleurgesteld over was. Toch ben ik daarna niet meer gestopt met het schrijven van korte tekstjes over het dagelijks leven. Dit teruggevonden getypte A4tje - foto graag retour stond eronder - is daarmee een soort archeologische vondst. Mijn eerste blogbericht, zou je kunnen zeggen.
De mooiste foto van de wereld
Een hele vakantie in één foto. Of eigenlijk zelfs drie vakanties, maar dat bleek later pas, het jaar daarop, en het jaar dáárop.
Zomer 1995. Eindelijk had ze dan de leeftijd bereikt waarop ze met papa op fietsvakantie kon. Acht. Jaren op gewacht. Papa ook trouwens. Tentje achterop, slaapzak isolatiemat, campingprimus pannenset, opvouwbaar plastic borden bestek en andere spannende kampeerallerhande samengepropt en verdeeld over vier fietstassen. Met z’n tweeën eropuit, wat kan ons gebeuren? Wie doet ons wat?
En als het plenst van de regen, doen we gewoon ons regenpak aan, hè pap?
Of als het nog erger wordt, kunnen we misschien beter maar even onder dat viaduct dat papa daar verderop ziet.
Best gezellig, hè pap, de regen daar buiten en wij hier droog.
Zo makkelijk laat zij haar vakantie niet verpesten hoor. Wat voor papa dan weer reden genoeg is om zo lang mogelijk weerstand te bieden aan het zich opdringend chagrijn van een verregende vakantie.
Pak ook je boek joh pap, kan je ook lekker lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten