Met mijn schoonzus wandelde ik in Friesland vandaag. Fryslân. We lopen al een tijdje het Grootfrieslandpad, vandaar. Een groot gedeelte van de route gaat daarbij over onverharde paden, grasdijken, boerenwegen, waar je zelfs in coronatijd wandeltijd niet veel mensen tegenkomt, laat staan verkeer. Soms loop je ook een stukje langs de weg. Dat is minder leuk maar dat kan dan niet anders, nemen we maar aan.
Dit stukje liepen we ook op een fietspad langs een wat drukkere weg. Het was op weg naar Akkrum. Er reed ons een blauw bestelautootje met aanhanger tegemoet, een Berlingo was het geloof ik, die ons pas opviel toen er overdreven getoeterd werd en zowel de bestuurder als de bijrijdster enthousiast naar ons zwaaiden. Nu ken ik niemand in Akkrum maar gewoontegetrouw zwaaide ik meteen enthousiast terug want blijmoedige positiviteit moet je zoveel mogelijk aanmoedigen vind ik, zeker in deze barre tijden, maar ook omdat ik meestal wat traag ben met het herkennen van degene die zwaait en ik dan te laat ben om nog terug te zwaaien, wat niet sympathiek is. Zo heb ik al wat afgezwaaid naar onherkenden en onbekenden en altijd welgemeend.
Nu was ik er echter vlot bij want ik herkende mijn vriend Edwin, al had ik geen idee wat die in Akkrum zou doen, met een aanhanger ook nog.
Tot ik besefte dat die helemaal niet zo’n blauwe Berlingo heeft. En op het laatste moment zag en wist dat het Edwin helemaal niet was. Ik zwaaide toch weer naar een onbekende. Die inmiddels uit beeld was gereden. En zich nu ook zat te realiseren dat ik zijn Edwin helemaal niet was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten