Mijn schoonmoeder heeft de leeftijd, zullen we maar zeggen, dat een verhaal wel eens meer dan eens langskomt. Ze vergeet dat ze het al verteld heeft en vertelt het telkens opnieuw met steeds hetzelfde enthousiasme, waardoor het verhaal ook gerust wel eens meer dan eens tot zijn recht komt.
Zo vertelde ze de laatste tijd vaak over haar oranje zakdoekje, dat ze dan ook meteen, gewassen en gestreken, tevoorschijn trok. Ze had het zakdoekje van haar moeder gekregen, zo luidt haar verhaal, aan het eind van de oorlog, op Bevrijdingsdag, om ermee naar de Canadezen te zwaaien. Sindsdien had ze het bewaard en blijkbaar was ze weer begonnen het bij zich te dragen. Eigenlijk, zo besloot ze haar verhaal de laatste keer, zou het ingelijst moeten worden. Of ik dat niet voor haar wilde doen, ik was tenslotte de kunstenaar.
Ik maakte dus een lijst om het zakdoekje, van een mooi glimmend stukje hout dat van zichzelf al naar oranje neigde. Onder het zakdoekje schreef ik haar naam, de datum van de dag waarop ze ermee gezwaaid had en dat ze het van haar moeder had gekregen. Ik was er wel tevreden over.
Vandaag leek me de gepaste dag het aan haar te geven, 76 jaar later tenslotte. Verrast nam ze het cadeau in ontvangst. Mooi, vond ze het. Maar een plekje in de kamer leek haar niet nodig. Ze had niet zoveel zin om de hele tijd naar een snotlap te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten